SEMPRE IL SOLITO SCHIFO POLITICO!

Non se ne può più… altro che modello di democrazia  libertà e fratellanza tra i popoli dell’Unione che ci propinano da mattina a sera i media complici e proni all’ attuale potere politico della von der Leyen… Qui ci troviamo nel bel mezzo di un vergognoso teatrino dal sapore nauseante che mi ricorda tanto la vecchia politica italiana anni 50/60. Già, quella nota a tutti “del famoso raccomandato dall’onorevole”… e della accertata collusione con le mafie di Sicilia, Calabria e Campania. Quindi anche e soprattutto in Europa l’acquisizione della presidenza  di una commissione è sinonimo di ricchezza ed è ambita, a quanto leggo nell’articolo postato, da tutti i soggetti che in Tv sono soliti mostrarsi sensibili, solidali e sempre dalla parte dei cittadini. No, non ci siamo per niente… questa non è l’Europa che sognavo ed immaginavo e che ci hanno dipinto per decenni, questa Europa si sta dimostrando una squallida organizzazione finanziaria il cui fine è solo quello di impoverire i popoli ed arricchire oltremisura i già ricchi lobbisti europei e statunitensi. L’ho scritto innumerevole volte che l’Unione europea non fa gli interessi dei popoli del sud Europa ma bada soprattutto a quelli dei popoli del centro nord. Per quel che mi riguarda auspico la fine di questa Europa il prima possibile… perché andando avanti di questo passo tra vent’anni noi italiani saremo alle pezze e rammento che vent’anni fa non eravamo in queste condizioni. Contate quante aziende italiane sono passate nelle mani dei ricchi stranieri e capirete solo allora perché sono quindici anni che lancio allarmi sul pericolo Unione europea… e non vi entusiasmate né esaltatevi per il PNRR, perché lui è il mezzo finanziario che determinerà la nostra perenne sottomissione all’Unione. Già, voi pensate che ci hanno fatto un favore? Assolutamente no, perché dovremo restituire del denaro con interessi e paradosso del paradosso è che quei soldi ricevuti in prestito sono sempre i nostri…. Sì sono quelli che paghiamo ogni anno come “quota associativa”… Una media annuale che va dai 12 sino ai 18 miliardi l’anno tra quelli che versiamo e quelli che riceviamo. È ovvio che con tutti questi soldi la corsa al potere è più che mai combattuta e diventa frenetica. Mi chiedo solo del perché i nostri parlamentari non si ergono a paladini e difensori della nostra Patria. … 19072023 … https://manliominicucci.myblog.it/

…..

 

Le vite degli altriLo scontro tra Weber e von der Leyen nasce (anche) dalla tensione tra Cdu e Csu

Il presidente del Partito popolare europeo da tempo vuole prendere il posto della presidente della Commissione Ue. Un conflitto politico che ha le sue radici nella continua lotta tra il partito cristiano democratico tedesco e il suo equivalente bavarese

LaPresse

Negli ultimi mesi è diventato sempre più palese il tentativo di Manfred Weber, presidente del Partito Popolare Europeo, che rappresenta la principale forza di centrodestra a Bruxelles, di intavolare un dialogo con l’estrema destra su una serie di dossier strategici, in vista delle elezioni del 2024 e del previsto aumento dei consensi dei conservatori del gruppo ECR (tra cui siedono Fratelli d’Italia o la spagnola Vox).

La settimana scorsa, il voto sul regolamento per il ripristino della natura ha mostrato in maniera chiara questa dinamica, con i Popolari che hanno polarizzato e ideologizzato lo scontro su un testo che pure erano riusciti a emendare in molte parti, ma al quale in seduta plenaria a Strasburgo hanno votato contrario, incassando un’importante sconfitta a opera di un fronte ampio, costituito da Verdi, Socialisti, liberali e persino alcuni settori dei popolari stessi, e compattatosi di fronte al livello di scontro portato avanti dal PPE e dal suo leader.

La linea tenuta da Weber, tuttavia, risponde anche alla volontà, mai troppo nascosta, di contrapporsi alla presidente della Commissione europea Ursula von der Leyen, proveniente, come lui, dal centrodestra tedesco. Il conflitto tra i due nasce già nel 2019, quando Weber, ufficialmente candidato dei Popolari alla guida della Commissione, ha visto il partito mettere da parte il suo nome nel tentativo (poi riuscito) di creare una coalizione ampia per raggiungere la maggioranza, dialogando con socialisti e liberali e preferendo von der Leyen come nome unitario, con la benedizione di Angela Merkel (all’epoca Cancelliera).

Nel corso della legislatura, Weber è finito a incarnare l’ala destra del PPE, temporeggiando ad esempio sull’espulsione di Fidesz, il partito di Viktor Orbàn, o sostenendo, all’epoca delle elezioni politiche italiane, che Forza Italia (espressione italiana dei popolari) garantisse l’aderenza ai valori europei della coalizione guidata da Giorgia Meloni, mentre in diversi, anche nel partito, sollevavano preoccupazione per un possibile governo guidato dall’estrema destra in cui Forza Italia avrebbe svolto il ruolo di azionista di minoranza.

Mentre von der Leyen, in linea con il suo ruolo istituzionale, rinforzava l’immagine di figura del centrodestra europeo dialogante con altre forze politiche e orientata a portare a casa una serie di risultati come NextGenerationEU o il Green Deal, Weber tesseva gradualmente un dialogo con l’estrema destra e con le parti sociali più restie agli obiettivi ambientali europei, alimentando spesso la retorica che li presentava come lontani dal sentire comune e dalle reali necessità dei consumatori e dell’industria europea.

Guardare al solo piano europeo, però, significa concentrarsi solo su una parte della storia. La contrapposizione risponde anche a dinamiche nazionali: pur appartenendo entrambi al centrodestra tedesco, Ursula von der Leyen e Manfred Weber vengono da contesti molto diversi. La prima, infatti, è della CDU, lo storico partito tedesco al governo durante i decenni del dopoguerra, di ispirazione popolare ma anche, all’occorrenza, pragmaticamente riformista. Per di più, l’attuale presidente della Commissione europea era vicina ad Angela Merkel, figura centrista e dialogante con i socialdemocratici.

Weber, invece, è bavarese, e come tale appartenente alla CSU, versione locale della CDU, a cui è alleata ma di cui costituisce, tradizionalmente, l’ala più conservatrice sul piano sociale e culturale, e legata a mondi e settori produttivi (come quello dell’industria agroalimentare, rilevante in Baviera) tendenzialmente ostili all’approccio europeo agli obiettivi ambientali.

In questa prospettiva, lo scontro tra von der Leyen e Weber non è soltanto un conflitto tra due diversi modi di intendere il popolarismo europeo, ma anche tra due partiti tedeschi che, pur alleati, hanno posizioni talvolta molto diverse, e si contendono elettorati simili.

Per Weber, dare rappresentanza ai settori più conservatori significa non solo rimanere fedele all’immagine che gli deriva dalla sua provenienza politica e ai settori della società tedesca a cui la CSU fa riferimento, ma anche accreditarsi presso quella parte di elettorato europeo che vede l’attuale linea della Commissione come troppo riformista e potenzialmente dannosa per le istanze di una parte della società e dell’economia europea.

Von der Leyen, inoltre, ha fatto parte dei governi Merkel ininterrottamente dal 2005, ma è stata una delle figure più criticate: da ministra della Difesa, le forze armate tedesche hanno spesso sofferto di sottofinanziamenti e scarsa organizzazione, a volte finendo nel mirino polemico di partner internazionali. Anche a causa di questo contesto, per von der Leyen è risultato difficile diventare una figura nazionale di primo livello, nonostante la sua vicinanza a Merkel (che ha preferito, dunque, impiegarla sul fronte europeo).

Contestare von der Leyen, per Weber, significa dunque attaccare uno degli anelli più degli di quella fase politica, per contrastare una certa linea merkeliana, incarnata prima da Annegrette Kramp-Karrenbauer e poi da Armin Laschet, a cui von der Leyen è ascrivibile. Una linea verso cui la CSU ha sempre mostrato insofferenza, e a cui addossa il calo di consenso e le sconfitte elettorati subite dal centrodestra tedesco negli ultimi anni.

Ora che l’epoca della Cancelliera è finita, per Weber (e per la CSU) contestare gli eredi della sua linea significa accreditarsi sempre di più presso l’elettorato conservatore tedesco, provando anche a esprimere il prossimo candidato Cancelliere (ruolo solitamente affidato a figure della CDU). In questo senso, la linea di Manfred Weber, a livello europeo, è (anche) una riproposizione di uno scontro nazionale tra due partiti apparentati, ma in contrasto su alcuni temi centrali.

I tentativi di dialogo tra popolari e conservatori a Bruxelles continueranno: ma su questa operazione non si giocherà solo il futuro del prossimo Parlamento europeo, bensì anche una quota non irrilevante degli equilibri interni al centrodestra tedesco, oltre che l’eredità politica di Manfred Weber.  Luigi Daniele

 

 

 

ENGLISH

ALWAYS THE USUAL POLITICAL SUCK!

We can’t stand it anymore… nothing but a model of democracy, freedom and brotherhood among the peoples of the Union who are proposing us from morning to night the media accomplices and prone to the current political power of von der Leyen… Here we are in the in the middle of a shameful theater with a sickening taste that reminds me so much of the old Italian politics of the 50s/60s. Yes, the one known to all “of the famous one recommended by the Honorable Member”… and of the established collusion with the mafias of Sicily, Calabria and Campania. Therefore, also and above all in Europe, the acquisition of the presidency of a commission is synonymous with wealth and is coveted, as I read in the posted article, by all those who on TV usually show themselves sensitive, supportive and always on the side of the citizens. No, we are not at all … this is not the Europe I dreamed and imagined and that we have been painted for decades, this Europe is proving to be a squalid financial organization whose purpose is only to impoverish the peoples and enrich them beyond measure the already wealthy European and US lobbyists. I have written it countless times that the European Union does not serve the interests of the peoples of southern Europe but looks above all at those of the peoples of central and northern Europe. As far as I’m concerned, I hope for the end of this Europe as soon as possible… because if we continue at this rate in twenty years, we Italians will be in need of help and I remember that twenty years ago we weren’t in these conditions. Count how many Italian companies have passed into the hands of rich foreigners and only then will you understand why I have been sounding alarms about the danger of the European Union for fifteen years… and don’t get excited or exalted by the PNRR, because it is the financial means that will determine our perennial submission to the Union. Yeah, you think they did us a favor? Absolutely not, because we will have to repay the money with interest and the paradox of the paradox is that the money received on loan is still ours…. Yes, they are the ones we pay every year as a “membership fee”… An annual average ranging from 12 up to 18 billion a year between those we pay and those we receive. It is obvious that with all this money the race for power is fiercer than ever and becomes frenetic. I just wonder why our parliamentarians don’t stand up as champions and defenders of our homeland. … 19072023… https://manliominicucci.myblog.it/

…..

 

The lives of others The clash between Weber and von der Leyen was born (also) from the tension between the Cdu and the Csu

The president of the European People’s Party has long wanted to take the place of the president of the EU Commission. A political conflict that has its roots in the ongoing struggle between the German Christian Democratic Party and its Bavarian equivalent

LaPresse

In recent months, the attempt by Manfred Weber, president of the European People’s Party, which represents the main center-right force in Brussels, to enter into a dialogue with the far right on a series of strategic dossiers, in view of the elections, has become increasingly clear of 2024 and the expected increase in the consensus of the conservatives of the ECR group (including the Brothers of Italy or the Spanish Vox).

Last week, the vote on the regulation for the restoration of nature clearly showed this dynamic, with the Populars who polarized and ideologised the clash over a text which they had also managed to amend in many parts, but which in the plenary session in Strasbourg they voted against, accepting an important defeat at the hands of a broad front, made up of Greens, Socialists, liberals and even some sectors of the popular people themselves, and united in the face of the level of confrontation carried out by the EPP and its leader.

The line held by Weber, however, also responds to the desire, never too hidden, to oppose the president of the European Commission Ursula von der Leyen, coming, like him, from the German centre-right. The conflict between the two already arose in 2019, when Weber, officially candidate of the People’s Party to lead the Commission, saw the party set aside his name in an attempt (later successful) to create a broad coalition to reach the majority, in dialogue with socialists and liberals and preferring von der Leyen as the unitary name, with the blessing of Angela Merkel (then Chancellor).

During the legislature, Weber ended up embodying the right wing of the EPP, stalling, for example, on the expulsion of Fidesz, the party of Viktor Orbàn, or arguing, at the time of the Italian general elections, that Forza Italia (the Italian expression of popular) guaranteed adherence to the European values of the coalition led by Giorgia Meloni, while several, even in the party, raised concern about a possible government led by the far right in which Forza Italia would play the role of minority shareholder.

While von der Leyen, in line with his institutional role, reinforced the image of a figure of the European centre-right in dialogue with other political forces and oriented towards bringing home a series of results such as NextGenerationEU or the Green Deal, Weber gradually weaved a dialogue with the extreme right and with the parties more reluctant to European environmental objectives, often fueling the rhetoric that presented them as far from the common feeling and the real needs of European consumers and industry.

Looking only at the European level, however, means focusing on only one part of the story. The juxtaposition also responds to national dynamics: while both belonging to the German centre-right, Ursula von der Leyen and Manfred Weber come from very different contexts. The first, in fact, belongs to the CDU, the historic German party in government during the post-war decades, of popular inspiration but also, when necessary, pragmatically reformist. Moreover, the current president of the European Commission was close to Angela Merkel, a centrist figure who dialogued with the social democrats.

Weber, on the other hand, is Bavarian, and as such belongs to the CSU, the local version of the CDU, to which it is allied but of which it traditionally constitutes the most conservative wing on a social and cultural level, and linked to productive worlds and sectors (such as that of the agri-food industry, relevant in Bavaria) tendentially hostile to the European approach to environmental objectives.

In this perspective, the clash between von der Leyen and Weber is not only a conflict between two different ways of understanding European populism, but also between two German parties which, although allies, sometimes have very different positions, and contend for similar electorates.

For Weber, representing the more conservative sectors means not only remaining faithful to the image that derives from his political origins and to the sectors of German society to which the CSU refers, but also gaining accreditation from that part of the European electorate which sees the current line of the Commission as too reformist and potentially harmful to the demands of a part of society and the European economy.

Furthermore, Von der Leyen has been part of Merkel’s governments continuously since 2005, but she has been one of the most criticized figures: as defense minister, the German armed forces have often suffered from underfunding and poor organization, sometimes ending up in the polemical crosshairs of international partners. Also because of this context, it was difficult for von der Leyen to become a top-level national figure, despite her proximity to Merkel (who therefore preferred to employ her on the European front).

Contesting von der Leyen, for Weber, therefore means attacking one of the most important links of that political phase, to counter a certain Merkelian line, embodied first by Annegrette Kramp-Karrenbauer and then by Armin Laschet, to which von der Leyen can be ascribed. A line towards which the CSU has always shown intolerance, and to which it blames the decline in consensus and the electorate defeats suffered by the German center-right in recent years.

Now that the era of the Chancellor is over, for Weber (and for the CSU) contesting the heirs of his line means gaining more and more credit with the German conservative electorate, also trying to express the next candidate for Chancellor (a role usually entrusted to figures of the CDU). In this sense, Manfred Weber’s line, at the European level, is (also) a re-proposition of a national clash between two related parties, but at odds on some central issues.

The attempts at dialogue between the popular and conservatives in Brussels will continue: but this operation will not only affect the future of the next European Parliament, but also a not insignificant share of the internal balance of the German centre-right, as well as the political legacy of Manfred Weber. Louis Daniel

 

RUSSIAN

 

ВСЕГДА ОБЫЧНЫЙ ПОЛИТИЧЕСКИЙ ОТСУТСТВИЕ!

Мы больше не можем этого выносить… ничего, кроме модели демократии, свободы и братства между народами Союза, которые с утра до ночи предлагают нам пособников СМИ и склонных к нынешней политической власти фон дер Ляйен. Вот мы и посреди постыдного театра с тошнотворным привкусом, который так сильно напоминает мне старую итальянскую политику 50-60-х годов. Да, тот, который известен всем «известного, рекомендованного достопочтенным членом»… и установленного сговора с мафией Сицилии, Калабрии и Кампании. Поэтому также и прежде всего в Европе приобретение поста председателя комиссии является синонимом богатства и является желанным, как я прочитал в размещенной статье, всеми теми, кто по телевизору обычно показывает себя чутким, благосклонным и всегда на стороне. граждан. Нет, мы совсем не такие… это не та Европа, о которой я мечтал и воображал и которую нам рисовали десятилетиями, эта Европа оказывается убогой финансовой организацией, целью которой является только разорение народов и сверхъестественное их обогащение. измерить и без того состоятельных европейских и американских лоббистов. Я бесчисленное количество раз писал, что Европейский союз не служит интересам народов южной Европы, а прежде всего заботится об интересах народов центральной и северной Европы. Что касается меня, то я надеюсь на конец этой Европы как можно скорее… потому что, если мы будем продолжать в том же духе через двадцать лет, мы, итальянцы, будем нуждаться в помощи, и я помню, что двадцать лет назад мы не был в этих условиях. Посчитайте, сколько итальянских компаний перешло в руки богатых иностранцев, и только тогда вы поймете, почему я уже пятнадцать лет бью тревогу об опасности Евросоюза… потому что именно финансовые средства будут определять наше постоянное подчинение Союзу. Да, ты думаешь, они сделали нам одолжение? Абсолютно нет, потому что нам придется возвращать деньги с процентами, и парадокс парадокса в том, что деньги, полученные в долг, остаются нашими… Да, это те, которые мы платим каждый год в качестве «членского взноса». .. В среднем от 12 до 18 миллиардов в год между тем, что мы платим, и тем, что мы получаем. Очевидно, что при всех этих деньгах борьба за власть обостряется как никогда и становится бешеной. Я просто удивляюсь, почему наши парламентарии не выступают поборниками и защитниками нашей Родины. … 19072023… https://manliominicucci.myblog.it/

…..

 

Жизни других Столкновение между Вебером и фон дер Ляйен возникло (также) из напряженности между ХДС и ХСС.

Председатель Европейской народной партии давно хотел занять место президента Еврокомиссии. Политический конфликт, коренящийся в продолжающейся борьбе между Германской христианско-демократической партией и ее баварским аналогом.

Лапресс

В последние месяцы попытка Манфреда Вебера, президента Европейской народной партии, представляющей основную правоцентристскую силу в Брюсселе, вступить в диалог с ультраправыми по ряду стратегических досье в преддверии выборов, становится все более очевидным 2024 год и ожидаемый рост консенсуса консерваторов группы ECR (включая Brothers of Italy или испанский Vox).

На прошлой неделе голосование по постановлению о восстановлении природы ясно продемонстрировало эту динамику: народники поляризовали и идеологизировали столкновение из-за текста, который им также удалось изменить во многих частях, но который на пленарном заседании в Страсбурге они проголосовали против, смирившись с серьезным поражением от рук широкого фронта, состоящего из зеленых, социалистов, либералов и даже некоторых слоев самих народных масс, и объединившихся перед лицом той конфронтации, которую осуществляла ЕНП и ее лидер.

Однако линия, которой придерживается Вебер, также отвечает никогда не слишком скрываемому желанию выступить против президента Европейской комиссии Урсулы фон дер Ляйен, которая, как и он, исходит от немецких правоцентристов. Конфликт между ними возник уже в 2019 году, когда Вебер, официально кандидат от Народной партии на пост главы Комиссии, увидел, как партия отказалась от его имени в попытке (позже успешной) создать широкую коалицию для достижения большинства в диалоге. с социалистами и либералами и предпочитая фон дер Ляйен в качестве унитарного имени с благословения Ангелы Меркель (тогда канцлера).

Во время законодательного собрания Вебер в конечном итоге стал олицетворением правого крыла ЕНП, остановив, например, изгнание Фидес, партии Виктора Орбана, или заявив во время всеобщих выборов в Италии, что Forza Italia (итальянская выражение популярного) гарантированная приверженность европейским ценностям коалиции во главе с Джорджией Мелони, в то время как некоторые, даже в партии, выразили обеспокоенность по поводу возможного правительства во главе с крайне правыми, в котором Forza Italia будет играть роль миноритарного акционера .

В то время как фон дер Ляйен, в соответствии с своей институциональной роли, укрепил образ европейской правоцентристской фигуры в диалоге с другими политическими силами и ориентировался на получение ряда результатов, таких как NextGenerationEU или «Зеленый курс», Вебер постепенно вел диалог с крайне правыми и с стороны более неохотно относятся к европейским экологическим целям, часто подпитывая риторику, которая изображает их далекими от общего мнения и реальных потребностей европейских потребителей и промышленности.

Однако рассмотрение только европейского уровня означает сосредоточение внимания только на одной части истории. Противопоставление также отвечает национальной динамике: хотя оба принадлежат к немецким правоцентристам, Урсула фон дер Ляйен и Манфред Вебер происходят из совершенно разных контекстов. Первый, по сути, принадлежит ХДС, исторической немецкой партии в правительстве в послевоенные десятилетия, вдохновленной народом, но также, когда это необходимо, прагматически реформистской. Более того, нынешний председатель Еврокомиссии был близок к Ангеле Меркель, центристской фигуре, которая вела диалог с социал-демократами.

Вебер, с другой стороны, баварец и как таковой принадлежит к ХСС, местной версии ХДС, с которой он связан, но традиционно составляет наиболее консервативное крыло на социальном и культурном уровне и связан с продуктивные миры и отрасли (такие как агропродовольственная промышленность, характерная для Баварии), тенденциозно враждебные европейскому подходу к экологическим задачам.

С этой точки зрения столкновение между фон дер Ляйен и Вебером — это не только конфликт между двумя различными способами понимания европейского популизма, но и конфликт между двумя немецкими партиями, которые, хотя и являются союзниками, иногда имеют очень разные позиции и борются за одинаковые электораты.

Для Вебера представлять более консервативные слои означает не только оставаться верным имиджу, основанному на его политическом происхождении, и тем слоям немецкого общества, на которые ссылается ХСС, но и получить аккредитацию той части европейского электората, которая видит нынешние линию Комиссии как слишком реформистскую и потенциально вредную для запросов части общества и европейской экономики.

Кроме того, фон дер Ляйен постоянно входила в состав правительств Меркель с 2005 года, но она была одной из наиболее критикуемых фигур: будучи министром обороны, немецкие вооруженные силы часто страдали от недофинансирования и плохой организации, иногда оказываясь в центре полемики. международных партнеров. Кроме того, из-за этого контекста фон дер Ляйен было трудно стать национальной фигурой высшего уровня, несмотря на ее близость к Меркель (которая поэтому предпочла нанять ее на европейском фронте).

Таким образом, оспаривать фон дер Ляйен для Вебера означает атаковать одно из наиболее важных звеньев этой политической фазы, противодействовать определенной линии Меркеля, воплощенной сначала Аннегретт Крамп-Карренбауэр, а затем Армином Лаше, к которой можно отнести фон дер Ляйен. . Линия, по отношению к которой ХСС всегда проявляла нетерпимость и которую она винит в упадке консенсуса и поражениях электората, понесенных немецкими правоцентристами в последние годы.

Теперь, когда эпоха канцлера подошла к концу, для Вебера (и для ХСС) оспаривать наследников его линии означает завоевывать все больше и больше доверия со стороны немецкого консервативного электората, а также пытаться выдвигать следующего кандидата на пост канцлера (роль, как правило, отводится к деятелям ХДС). В этом смысле линия Манфреда Вебера на европейском уровне является (также) повторным предложением о национальном столкновении между двумя связанными сторонами, но расходится по некоторым центральным вопросам.

Попытки диалога между народом и консерваторами в Брюсселе будут продолжаться, но эта операция повлияет не только на будущее следующего Европарламента, но и на немалую долю внутреннего баланса немецких правоцентристов, а также политическое наследие Манфреда Вебера. Луи Даниэль

 

FRENCH

TOUJOURS LA SUCRE POLITIQUE HABITUELLE !

Nous n’en pouvons plus… rien qu’un modèle de démocratie, de liberté et de fraternité entre les peuples de l’Union qui nous proposent du matin au soir les médias complices et enclins au pouvoir politique actuel de von der Leyen.. Nous voilà au milieu d’un théâtre honteux au goût écœurant qui me rappelle tellement la vieille politique italienne des années 50/60. Oui, celui connu de tous “du fameux recommandé par l’Honorable Parlementaire”… et de la collusion établie avec les mafias de Sicile, de Calabre et de Campanie. Donc, aussi et surtout en Europe, l’acquisition de la présidence d’une commission est synonyme de richesse et est convoitée, comme je l’ai lu dans l’article posté, par tous ceux qui à la télé se montrent habituellement sensibles, solidaires et toujours à côté des citoyens. Non, nous ne sommes pas du tout… ce n’est pas l’Europe que j’ai rêvée et imaginée et qu’on nous a peinte pendant des décennies, cette Europe se révèle être une organisation financière sordide dont le seul but est d’appauvrir les peuples et de les enrichir au-delà mesurer les lobbyistes européens et américains déjà fortunés. Je l’ai écrit d’innombrables fois que l’Union européenne ne sert pas les intérêts des peuples du sud de l’Europe mais regarde avant tout ceux des peuples de l’Europe centrale et du nord. En ce qui me concerne, j’espère la fin de cette Europe le plus tôt possible… car si nous continuons à ce rythme dans vingt ans, nous, les Italiens, aurons besoin d’aide et je me souviens qu’il y a vingt ans, nous n’étaient pas dans ces conditions. Comptez combien d’entreprises italiennes sont passées aux mains de riches étrangers et alors seulement vous comprendrez pourquoi je sonne l’alarme depuis quinze ans sur le danger de l’Union européenne… et ne vous excitez pas ou n’exaltez pas le PNRR, car ce sont les moyens financiers qui détermineront notre soumission pérenne à l’Union. Ouais, tu penses qu’ils nous ont fait une faveur ? Absolument pas, car nous devrons rembourser l’argent avec intérêts et le paradoxe du paradoxe est que l’argent reçu en prêt est toujours le nôtre… Oui, ce sont eux que nous payons chaque année en tant que “cotisation d’adhésion”. .. Une moyenne annuelle allant de 12 à 18 milliards par an entre ceux que nous payons et ceux que nous recevons. Il est évident qu’avec tout cet argent la course au pouvoir est plus féroce que jamais et devient frénétique. Je me demande simplement pourquoi nos parlementaires ne se présentent pas comme des champions et des défenseurs de notre patrie. … 19072023… https://manliominicucci.myblog.it/

…..

 

La vie des autres Le clash entre Weber et von der Leyen est né (aussi) de la tension entre la Cdu et la Csu

Le président du Parti populaire européen souhaite depuis longtemps prendre la place du président de la Commission européenne. Un conflit politique qui trouve ses racines dans la lutte en cours entre le Parti chrétien-démocrate allemand et son équivalent bavarois

La Presse

Ces derniers mois, la tentative de Manfred Weber, président du Parti populaire européen, qui représente la principale force de centre-droit à Bruxelles, d’engager un dialogue avec l’extrême droite sur une série de dossiers stratégiques, en vue des élections, est devenu de plus en plus clair de 2024 et de la montée attendue du consensus des conservateurs du groupe ECR (dont les Frères d’Italie ou le Vox espagnol).

La semaine dernière, le vote du règlement pour la restauration de la nature a bien montré cette dynamique, avec les Populaires qui ont polarisé et idéologisé l’affrontement autour d’un texte qu’ils avaient aussi réussi à amender en de nombreux points, mais qu’en session plénière à Strasbourg ils voté contre, acceptant une défaite importante aux mains d’un large front, composé de Verts, de Socialistes, de libéraux et même de certains secteurs du peuple eux-mêmes, et uni face au niveau d’affrontement mené par le PPE et ses chef.

La ligne tenue par Weber répond cependant aussi à la volonté, jamais trop cachée, de s’opposer à la présidente de la Commission européenne Ursula von der Leyen, issue, comme lui, du centre-droit allemand. Le conflit entre les deux a déjà éclaté en 2019, lorsque Weber, officiellement candidat du Parti populaire à la tête de la Commission, a vu le parti mettre son nom de côté dans une tentative (plus tard couronnée de succès) de créer une large coalition pour atteindre la majorité, dans le dialogue. avec les socialistes et les libéraux et préférant von der Leyen comme nom unitaire, avec la bénédiction d’Angela Merkel (alors chancelière).

Durant la législature, Weber a fini par incarner l’aile droite du PPE, tergiversant, par exemple, sur l’expulsion du Fidesz, le parti de Viktor Orbàn, ou arguant, lors des élections législatives italiennes, que Forza Italia (la expression populaire) garantissait l’adhésion aux valeurs européennes de la coalition dirigée par Giorgia Meloni, tandis que plusieurs, même dans le parti, s’inquiétaient d’un éventuel gouvernement dirigé par l’extrême droite dans lequel Forza Italia jouerait le rôle d’actionnaire minoritaire .

Alors que von der Leyen, conformément à son rôle institutionnel, renforçait l’image d’une figure du centre-droit européen en dialogue avec les autres forces politiques et tournée vers l’obtention d’une série de résultats tels que NextGenerationEU ou le Green Deal, Weber a progressivement tissé un dialogue avec l’extrême droite et avec les parties les plus réticentes aux objectifs environnementaux européens, alimentant souvent la rhétorique qui les présentait comme éloignés du sentiment commun et des besoins réels des consommateurs et de l’industrie européens.

Cependant, ne regarder qu’au niveau européen signifie se concentrer sur une seule partie de l’histoire. La juxtaposition répond aussi à des dynamiques nationales : alors qu’appartenant tous deux au centre-droit allemand, Ursula von der Leyen et Manfred Weber viennent de contextes très différents. Le premier, en effet, appartient à la CDU, le parti historique allemand au gouvernement dans les décennies d’après-guerre, d’inspiration populaire mais aussi, quand il le faut, pragmatiquement réformiste. De plus, l’actuel président de la Commission européenne était proche d’Angela Merkel, une figure centriste qui a dialogué avec les sociaux-démocrates.

Weber, en revanche, est bavarois, et à ce titre appartient à la CSU, version locale de la CDU, à laquelle il est allié mais dont il constitue traditionnellement l’aile la plus conservatrice sur le plan social et culturel, et lié à des mondes et des secteurs productifs (comme celui de l’industrie agro-alimentaire, pertinent en Bavière) tendanciellement hostiles à l’approche européenne des objectifs environnementaux.

Dans cette perspective, l’affrontement entre von der Leyen et Weber n’est pas seulement un conflit entre deux manières différentes d’appréhender le populisme européen, mais aussi entre deux partis allemands qui, bien qu’alliés, ont parfois des positions très différentes, et se disputent des électorats similaires.

Pour Weber, représenter les secteurs les plus conservateurs signifie non seulement rester fidèle à l’image qui découle de ses origines politiques et des secteurs de la société allemande auxquels se réfère la CSU, mais aussi obtenir l’accréditation de cette partie de l’électorat européen qui voit le courant ligne de la Commission comme trop réformiste et potentiellement préjudiciable aux exigences d’une partie de la société et de l’économie européenne.

De plus, Von der Leyen a fait partie des gouvernements de Merkel de manière continue depuis 2005, mais elle a été l’une des figures les plus critiquées : en tant que ministre de la Défense, les forces armées allemandes ont souvent souffert d’un sous-financement et d’une mauvaise organisation, se retrouvant parfois dans le collimateur des polémiques. de partenaires internationaux. Aussi en raison de ce contexte, il était difficile pour von der Leyen de devenir une figure nationale de haut niveau, malgré sa proximité avec Merkel (qui a donc préféré l’employer sur le front européen).

Contester von der Leyen, pour Weber, c’est donc s’attaquer à l’un des maillons les plus importants de cette phase politique, pour contrer une certaine ligne merkelienne, incarnée d’abord par Annegrette Kramp-Karrenbauer puis par Armin Laschet, à laquelle on peut attribuer von der Leyen . Une ligne envers laquelle la CSU a toujours fait preuve d’intolérance, et à laquelle elle impute la baisse du consensus et les défaites électorales subies par le centre-droit allemand ces dernières années.

Maintenant que l’ère de la chancelière est révolue, pour Weber (et pour la CSU), contester les héritiers de sa lignée signifie gagner de plus en plus de crédit auprès de l’électorat conservateur allemand, tenter également d’exprimer le prochain candidat à la chancellerie (un rôle habituellement confié aux chiffres de la CDU). En ce sens, la ligne de Manfred Weber, au niveau européen, est (aussi) une reproposition d’un affrontement national entre deux partis apparentés, mais en désaccord sur certaines questions centrales.

Les tentatives de dialogue entre populaires et conservateurs à Bruxelles vont se poursuivre : mais cette opération n’affectera pas seulement l’avenir du prochain Parlement européen, mais aussi une part non négligeable de l’équilibre interne du centre-droit allemand, ainsi que la l’héritage politique de Manfred Weber. Louis-Daniel

 

CHINESE

总是一贯的政治糟糕！

我们再也无法忍受了……只不过是联邦人民中民主、自由和兄弟情谊的典范，他们从早到晚都在推荐我们，媒体同谋，并倾向于冯德莱恩当前的政治权力。在这里，我们正处于一个可耻的剧院中间，其味道令人作呕，让我想起了 50 年代/60 年代的旧意大利政治。 是的，就是众所周知的“尊敬的议员推荐的著名人物”……以及与西西里岛、卡拉布里亚和坎帕尼亚黑手党的勾结。 因此，尤其是在欧洲，获得委员会主席职位是财富的代名词，正如我在发表的文章中读到的那样，所有那些在电视上通常表现出敏感、支持和总是站在一边的人都渴望获得委员会主席职位公民的。 不，我们根本不是……这不是我梦想和想象的欧洲，也不是我们几十年来一直被描绘的欧洲，事实证明，这个欧洲是一个肮脏的金融组织，其目的只是让人民陷入贫困，并使他们富裕起来。衡量已经富有的欧洲和美国游说者。 我无数次写过，欧盟不服务于南欧人民的利益，而首先考虑中欧和北欧人民的利益。 就我而言，我希望这个欧洲尽快结束……因为如果我们在二十年内继续以这种速度，我们意大利人将需要帮助，我记得二十年前我们不处于这些条件。 数一数有多少意大利公司落入了富有的外国人手中，只有那时你才会明白为什么我十五年来一直对欧盟的危险发出警报……并且不要对 PNRR 感到兴奋或兴奋，因为财政手段将决定我们对联盟的长期服从。 是的，你认为他们帮了我们一个忙吗？ 绝对不是，因为我们必须连本带息地还钱，而悖论中的悖论是，借来的钱仍然是我们的……是的，它们是我们每年支付的“会员费”。 .. 我们支付的金额和收到的金额之间的年平均金额为 12 至 180 亿美元。 显然，有了这么多钱，权力争夺比以往任何时候都更加激烈，变得疯狂。 我只是想知道为什么我们的议员不站起来作为我们祖国的捍卫者和捍卫者。 … 19072023 … https://manliominicucci.myblog.it/

……

 

他人的生活韦伯和冯德莱恩之间的冲突也源于基民盟和基社盟之间的紧张关系

欧洲人民党主席长期以来一直想取代欧盟委员会主席。 政治冲突的根源在于德国基督教民主党和巴伐利亚同党之间持续不断的斗争

拉普雷斯

近几个月来，代表布鲁塞尔主要中右翼力量的欧洲人民党主席曼弗雷德·韦伯（Manfred Weber）鉴于选举，试图就一系列战略文件与极右翼进行对话， 2024年的前景越来越清晰，ECR集团保守派（包括意大利兄弟会或西班牙Vox）的共识预计会增加。

上周，关于恢复自然法规的投票清楚地表明了这种动态，民众对文本的冲突进行了两极分化和意识形态化，他们也设法修改了该文本的许多部分，但在斯特拉斯堡的全体会议上，他们投了反对票，接受了由绿党、社会主义者、自由派甚至民众本身的某些部分组成的广泛阵线的重大失败，并团结起来面对欧洲人民党及其党派所进行的对抗。领导者。

然而，韦伯所坚持的路线也回应了反对欧盟委员会主席乌苏拉·冯德莱恩（Ursula von der Leyen）的愿望，这种愿望从来都不是太隐藏，因为他和他一样来自德国中右翼。 两者之间的冲突早在 2019 年就已经出现，当时作为人民党领导该委员会的正式候选人韦伯看到该党搁置了他的名字，试图（后来成功）通过对话建立一个广泛的联盟以争取多数派的支持。与社会主义者和自由主义者合作，并在安格拉·默克尔（时任总理）的支持下更喜欢冯德莱恩作为统一名称。

在立法机构期间，韦伯最终成为欧洲人民党右翼的代表，例如在驱逐欧尔班·维克多领导的青年青民盟（Fidesz）的问题上拖延，或者在意大利大选时主张意大利力量党（Forza Italia）乔治亚·梅洛尼 (Giorgia Meloni) 领导的联盟保证遵守欧洲价值观，而一些人，甚至是党内人士，对可能由极右翼领导的政府表示担忧，其中意大利力量党将扮演少数股东的角色。

而冯德莱恩则符合 韦伯的制度性作用，强化了欧洲中右翼人物在与其他政治力量对话中的形象，并着眼于带来诸如“下一代欧盟”或“绿色协议”等一系列成果，韦伯逐渐与极右翼和各方更不愿意实现欧洲的环境目标，往往助长了他们与欧洲消费者和工业的共同感受和真正需求相距甚远的言辞。

然而，只关注欧洲层面意味着只关注故事的一部分。 这种并置也回应了国家动态：虽然乌尔苏拉·冯德莱恩和曼弗雷德·韦伯都属于德国中右翼，但他们来自截然不同的背景。 事实上，第一个属于基民盟，它是战后几十年历史悠久的德国政府政党，受到民众的鼓舞，但在必要时也实行务实的改良主义。 此外，现任欧盟委员会主席与与社会民主党对话的中间派人物安格拉·默克尔关系密切。

另一方面，韦伯是巴伐利亚人，因此属于基社盟，基社盟是当地版本的基民盟，它与基社盟结盟，但传统上构成基社盟在社会和文化层面上最保守的派别，并与基社盟有联系。生产世界和部门（例如与巴伐利亚相关的农业食品工业）往往对欧洲实现环境目标的方法怀有敌意。

从这个角度来看，冯德莱恩和韦伯之间的冲突不仅是两种不同的欧洲民粹主义理解方式之间的冲突，而且也是两个德国政党之间的冲突，这两个政党虽然是盟友，但有时立场却截然不同，并争夺相似的选民。

对于韦伯来说，代表更保守的阶层不仅意味着忠于他的政治出身和基社盟所指的德国社会阶层的形象，而且还意味着获得看到当前形势的欧洲选民的认可。委员会的路线过于改革主义，可能损害部分社会和欧洲经济的需求。

此外，冯德莱恩自2005年以来一直是默克尔政府的一部分，但她也是最受批评的人物之一：作为国防部长，德国武装部队经常遭受资金不足和组织不善的困扰，有时最终成为争论的焦点国际合作伙伴。 也正是因为这种背景，尽管冯德莱恩与默克尔关系密切（因此默克尔更愿意在欧洲前线雇用她），但冯德莱恩很难成为国家高层人物。

因此，对韦伯来说，与冯德莱恩竞争意味着攻击该政治阶段最重要的环节之一，以对抗某种默克尔路线，该路线首先由安妮格丽特·克兰普-卡伦鲍尔（Annegrette Kramp-Karrenbauer）体现，然后由阿明·拉舍特（Armin Laschet）体现，冯德莱恩可以归因于这一路线。 基社盟一直对这一路线表现出不容忍，并将共识的下降和德国中右翼近年来遭受的选民失败归咎于这一路线。

现在总理的时代已经结束，对于韦伯（以及基社盟）来说，争夺他的继承人意味着在德国保守派选民中获得越来越多的信任，同时也试图选出下一任总理候选人（这一角色通常被委托给德国总理）。基民盟的数字）。 从这个意义上说，曼弗雷德·韦伯的路线在欧洲层面上也是对两个相关方之间国家冲突的重新提出，但在一些核心问题上存在分歧。

布鲁塞尔民众与保守派之间的对话尝试仍将继续：但这一操作不仅会影响下一届欧洲议会的未来，还会对德国中右翼的内部平衡产生不小的影响，同时也将影响德国中右翼的内部平衡。曼弗雷德·韦伯的政治遗产。 路易斯·丹尼尔

 

SPANISH

¡SIEMPRE LA ASPIRACIÓN POLÍTICA DE HABITUAL!

No aguantamos más… nada más que un modelo de democracia, libertad y hermandad entre los pueblos de la Unión que nos están proponiendo de la mañana a la noche los medios cómplices y proclives al actual poder político de von der Leyen.. Aquí estamos en medio de un teatro vergonzoso con un sabor repugnante que me recuerda tanto a la vieja política italiana de los años 50/60. Sí, el conocido por todos “del famoso recomendado por Su Señoría”… y de la connivencia establecida con las mafias de Sicilia, Calabria y Campania. Por eso, también y sobre todo en Europa, la adquisición de la presidencia de una comisión es sinónimo de riqueza y es codiciada, según leo en el artículo colgado, por todos aquellos que en la televisión suelen mostrarse sensibles, solidarios y siempre al margen. de los ciudadanos No, no lo somos en absoluto… esta no es la Europa que soñé e imaginé y que nos pintan desde hace décadas, esta Europa está resultando ser un sórdido organismo financiero cuyo único propósito es empobrecer a los pueblos y enriquecerlos más allá medir a los ya ricos lobistas europeos y estadounidenses. Lo he escrito innumerables veces que la Unión Europea no está al servicio de los intereses de los pueblos del sur de Europa sino que mira sobre todo a los de los pueblos del centro y norte de Europa. Por lo que a mí respecta, espero el final de esta Europa lo antes posible… porque si seguimos a este ritmo dentro de veinte años, los italianos necesitaremos ayuda y recuerdo que hace veinte años no estaban en estas condiciones. Cuente cuántas empresas italianas han pasado a manos de ricos extranjeros y sólo así entenderá por qué llevo quince años haciendo sonar las alarmas sobre el peligro de la Unión Europea… y no se entusiasme ni se exalte con el PNRR, porque son los medios económicos los que determinarán nuestra perenne sumisión a la Unión. Sí, ¿crees que nos hicieron un favor? Absolutamente no, porque tendremos que devolver el dinero con intereses y la paradoja de la paradoja es que el dinero recibido en préstamo sigue siendo nuestro… Sí, son los que pagamos todos los años como “cuota de membresía”. .. Una media anual que oscila entre los 12 y los 18 mil millones al año entre los que pagamos y los que recibimos. Es obvio que con todo este dinero la carrera por el poder es más feroz que nunca y se torna frenética. Solo me pregunto por qué nuestros parlamentarios no se levantan como campeones y defensores de nuestra patria. … 19072023… https://manliominicucci.myblog.it/

…..

 

La vida de los demás El choque entre Weber y von der Leyen nació (también) de la tensión entre la Cdu y la Csu

El presidente del Partido Popular Europeo desea desde hace mucho tiempo ocupar el lugar del presidente de la Comisión de la UE. Un conflicto político que tiene sus raíces en la lucha en curso entre el Partido Demócrata Cristiano alemán y su equivalente bávaro.

LaPresse

En los últimos meses, el intento de Manfred Weber, presidente del Partido Popular Europeo, que representa la principal fuerza de centroderecha en Bruselas, de entablar un diálogo con la extrema derecha sobre una serie de expedientes estratégicos, de cara a las elecciones, Cada vez ha quedado más claro el 2024 y el esperado aumento del consenso de los conservadores del grupo ECR (incluidos los Hermanos de Italia o la Vox española).

La semana pasada, la votación del reglamento para la restauración de la naturaleza mostró claramente esta dinámica, con los Populares que polarizaron e ideologizaron el enfrentamiento por un texto que también habían conseguido enmendar en muchas partes, pero que en el Pleno de Estrasburgo votó en contra, aceptando una importante derrota a manos de un amplio frente, integrado por verdes, socialistas, liberales e incluso algunos sectores del propio pueblo popular, y unido ante el nivel de confrontación llevado a cabo por el EPP y sus líder.

La línea sostenida por Weber, sin embargo, también responde a la voluntad, nunca demasiado oculta, de oponerse a la presidenta de la Comisión Europea Ursula von der Leyen, procedente, como él, del centroderecha alemán. El conflicto entre ambos ya surgió en 2019, cuando Weber, candidato oficial del Partido Popular a dirigir la Comisión, vio cómo el partido dejaba de lado su nombre en un intento (luego exitoso) de crear una coalición amplia para llegar a la mayoría, en diálogo. con socialistas y liberales y prefiriendo von der Leyen como nombre unitario, con la bendición de Angela Merkel (entonces Canciller).

Durante la legislatura, Weber acabó encarnando la derecha del PPE, estancando, por ejemplo, la expulsión de Fidesz, el partido de Viktor Orbàn, o argumentando, en el momento de las elecciones generales italianas, que Forza Italia (el partido italiano expresión popular) garantizó la adhesión a los valores europeos de la coalición liderada por Giorgia Meloni, mientras que varios, incluso en el partido, expresaron su preocupación por un posible gobierno liderado por la ultraderecha en el que Forza Italia jugaría el papel de accionista minoritario. .

Mientras que von der Leyen, en línea con su papel institucional, reforzó la imagen de una figura de centroderecha europea en diálogo con otras fuerzas políticas y orientada a llevar a casa una serie de resultados como NextGenerationEU o el Green Deal, Weber fue tejiendo un diálogo con la extrema derecha y con las partes más reacias a los objetivos medioambientales europeos, alimentando a menudo la retórica que las presentaba como alejadas del sentimiento común y de las necesidades reales de los consumidores y la industria europeos.

Sin embargo, mirar solo al nivel europeo significa centrarse solo en una parte de la historia. La yuxtaposición también responde a dinámicas nacionales: mientras que ambos pertenecientes al centro-derecha alemán, Ursula von der Leyen y Manfred Weber provienen de contextos muy diferentes. El primero, de hecho, pertenece a la CDU, el histórico partido alemán en el gobierno durante las décadas de la posguerra, de inspiración popular pero también, cuando es necesario, pragmáticamente reformista. Además, el actual presidente de la Comisión Europea fue cercano a Angela Merkel, una figura centrista que dialogaba con los socialdemócratas.

Weber, en cambio, es bávaro, y como tal pertenece a la CSU, la versión local de la CDU, de la que es aliada pero de la que tradicionalmente constituye el ala más conservadora a nivel social y cultural, y vinculada a mundos y sectores productivos (como el de la industria agroalimentaria, relevante en Baviera) tendencialmente hostiles al enfoque europeo de los objetivos medioambientales.

En esta perspectiva, el choque entre von der Leyen y Weber no es solo un conflicto entre dos formas diferentes de entender el populismo europeo, sino también entre dos partidos alemanes que, aunque aliados, a veces tienen posiciones muy diferentes y se disputan electorados similares.

Para Weber, representar a los sectores más conservadores significa no sólo permanecer fiel a la imagen que se deriva de sus orígenes políticos y de los sectores de la sociedad alemana a los que se refiere la CSU, sino también ganarse la acreditación de esa parte del electorado europeo que ve la actual línea de la Comisión como demasiado reformista y potencialmente dañina para las demandas de una parte de la sociedad y de la economía europea.

Además, Von der Leyen ha formado parte de los gobiernos de Merkel de forma continua desde 2005, pero ha sido una de las figuras más criticadas: como ministra de Defensa, las fuerzas armadas alemanas a menudo han sufrido de falta de financiación y mala organización, a veces acabando en el punto de mira polémico. de socios internacionales. También por este contexto, a von der Leyen le costó convertirse en una figura nacional de primer nivel, a pesar de su cercanía con Merkel (que por ello prefirió emplearla en el frente europeo).

Cuestionar a von der Leyen, para Weber, significa por lo tanto atacar uno de los eslabones más importantes de esa fase política, para contrarrestar una cierta línea merkeliana, encarnada primero por Annegrette Kramp-Karrenbauer y luego por Armin Laschet, a la que se puede adscribir von der Leyen. . Una línea hacia la que la CSU siempre ha mostrado intolerancia, ya la que achaca la disminución de consensos y las derrotas electorales sufridas por el centroderecha alemán en los últimos años.

Ahora que la era del Canciller ha terminado, para Weber (y para la CSU) disputar a los herederos de su línea significa ganar cada vez más crédito con el electorado conservador alemán, tratando también de expresar el próximo candidato a Canciller (un papel que generalmente se le encomienda a cifras de la CDU). En este sentido, la línea de Manfred Weber, a nivel europeo, es (también) una re-proposición de un choque nacional entre dos partidos afines, pero enfrentados en algunos temas centrales.

Continuarán los intentos de diálogo entre populares y conservadores en Bruselas: pero esta operación no solo afectará al futuro del próximo Parlamento Europeo, sino también a una parte nada despreciable del equilibrio interno del centroderecha alemán, así como al legado político. de Manfredo Weber. Luis Daniel

 

THAI

ดูดการเมืองตามปกติเสมอ!

เราไม่สามารถยืนหยัดได้อีกต่อไป… ไม่มีอะไรนอกจากแบบอย่างของประชาธิปไตย เสรีภาพ และภราดรภาพในหมู่ประชาชนของสหภาพ ซึ่งนำเสนอเราตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ผู้สมรู้ร่วมคิดกับสื่อและมีแนวโน้มที่จะมีอำนาจทางการเมืองในปัจจุบันของ von der Leyen.. ที่นี่เราอยู่ตรงกลางของโรงละครที่น่าละอายที่มีรสชาติที่น่าสะอิดสะเอียนซึ่งทำให้ฉันนึกถึงการเมืองอิตาลีในยุค 50/60 ใช่ คนที่ทุกคนรู้จัก “ผู้มีชื่อเสียงที่แนะนำโดยสมาชิกผู้มีเกียรติ”… และเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับมาเฟียแห่งซิซิลี คาลาเบรีย และกัมปาเนีย ดังนั้น และเหนือสิ่งอื่นใดในยุโรป การได้มาซึ่งตำแหน่งประธานของคณะกรรมาธิการจึงมีความหมายเหมือนกันกับความมั่งคั่งและเป็นที่ต้องการ ตามที่ฉันอ่านในบทความที่โพสต์ โดยทุกคนที่ออกทีวีมักแสดงตนว่าอ่อนไหว ให้การสนับสนุน และอยู่เคียงข้างเสมอ ของประชาชน. ไม่ เราไม่ใช่เลย … นี่ไม่ใช่ยุโรปที่ฉันฝันและจินตนาการไว้ และเราถูกวาดภาพมาหลายสิบปีแล้ว ยุโรปแห่งนี้กำลังพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเป็นองค์กรการเงินที่ต่ำทรามซึ่งมีจุดประสงค์เพียงเพื่อทำให้ผู้คนยากจนลงและทำให้พวกเขาร่ำรวยขึ้น วัดผู้ทำการแนะนำชักชวนสมาชิกรัฐสภาในยุโรปและสหรัฐอเมริกาที่ร่ำรวยอยู่แล้ว ฉันได้เขียนมานับครั้งไม่ถ้วนว่าสหภาพยุโรปไม่ได้ทำหน้าที่เพื่อผลประโยชน์ของประชาชนในยุโรปใต้ แต่ให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ของประชาชนในยุโรปกลางและยุโรปเหนือ เท่าที่ฉันกังวล ฉันหวังว่ายุโรปจะจบเร็วที่สุด… เพราะถ้าเรายังใช้อัตรานี้ต่อไปในอีก 20 ปีข้างหน้า พวกเราชาวอิตาลีจะต้องได้รับความช่วยเหลือ และฉันจำได้ว่าเมื่อ 20 ปีที่แล้วเรา ไม่ได้อยู่ในเงื่อนไขเหล่านี้ ลองนับดูว่ามีบริษัทอิตาลีกี่แห่งที่ตกไปอยู่ในมือของชาวต่างชาติที่ร่ำรวย แล้วคุณจะเข้าใจว่าทำไมฉันถึงส่งสัญญาณเตือนเกี่ยวกับอันตรายของสหภาพยุโรปมาสิบห้าปี… และอย่าตื่นเต้นหรือยกย่อง PNRR เพราะมันเป็นวิธีการทางการเงินที่จะกำหนดการยอมจำนนต่อสหภาพของเราตลอดไป ใช่ คุณคิดว่าพวกเขาช่วยอะไรเราไหม ไม่ได้อย่างแน่นอน เพราะเราจะต้องชำระเงินคืนพร้อมดอกเบี้ย และสิ่งที่ขัดแย้งกันคือเงินที่ได้รับจากเงินกู้ยังคงเป็นของเรา…. ใช่ พวกเขาคือเงินที่เราจ่ายทุกปีเป็น “ค่าสมาชิก” .. ค่าเฉลี่ยต่อปีตั้งแต่ 12 ถึง 18 พันล้านต่อปีระหว่างผู้ที่เราจ่ายและผู้ที่เราได้รับ เห็นได้ชัดว่าด้วยเงินทั้งหมดนี้ การแข่งขันเพื่ออำนาจจะรุนแรงกว่าที่เคยและกลายเป็นความปั่นป่วน ฉันแค่สงสัยว่าทำไมสมาชิกรัฐสภาของเราไม่ยืนหยัดในฐานะตัวแทนและผู้ปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนของเรา … 19072023… https://manliominicucci.myblog.it/

…..

 

ชีวิตของผู้อื่น การปะทะกันระหว่าง Weber และ von der Leyen เกิด (เช่นกัน) จากความตึงเครียดระหว่าง Cdu และ Csu

ประธานพรรคประชาชนยุโรปต้องการที่จะเข้ารับตำแหน่งประธานคณะกรรมาธิการสหภาพยุโรปมานานแล้ว ความขัดแย้งทางการเมืองที่มีรากฐานมาจากการต่อสู้อย่างต่อเนื่องระหว่างพรรค German Christian Democratic Party และพรรค Bavarian ที่เทียบเท่ากัน

ลาเพรส

ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ความพยายามของ Manfred Weber ประธานพรรคประชาชนยุโรป ซึ่งเป็นตัวแทนของกองกำลังหลักฝ่ายขวากลางในกรุงบรัสเซลส์ ที่จะเข้าร่วมการเจรจากับฝ่ายขวาจัดเกี่ยวกับชุดเอกสารทางยุทธศาสตร์เกี่ยวกับการเลือกตั้ง มีความชัดเจนมากขึ้นในปี 2024 และคาดว่าจะมีความเห็นพ้องต้องกันเพิ่มขึ้นจากกลุ่มอนุรักษ์นิยมของกลุ่ม ECR (รวมถึง Brothers of Italy หรือ Spanish Vox)

เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว การลงมติเกี่ยวกับกฎระเบียบเพื่อการฟื้นฟูธรรมชาติแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึงพลวัตนี้ โดยฝ่ายนิยมซึ่งแบ่งขั้วและอุดมการณ์ในการปะทะกันเกี่ยวกับข้อความที่พวกเขาจัดการแก้ไขในหลายส่วนเช่นกัน แต่ในการประชุมใหญ่ที่เมืองสตราสบูร์ก พวกเขา ลงมติคัดค้าน ยอมรับความพ่ายแพ้ที่สำคัญด้วยน้ำมือของแนวร่วมที่ประกอบด้วยกรีนส์ สังคมนิยม เสรีนิยม และแม้แต่ภาคส่วนของประชาชนที่ได้รับความนิยมด้วยกันเอง และพร้อมใจกันเผชิญหน้าในระดับที่ดำเนินการโดย EPP และพรรค ผู้นำ.

อย่างไรก็ตาม แนวปฏิบัติของเวเบอร์ยังตอบสนองต่อความปรารถนาที่ไม่เคยปิดบัง เพื่อต่อต้านประธานคณะกรรมาธิการยุโรปเออร์ซูลา ฟอน แดร์ ไลเยน ซึ่งมาจากกลุ่มขวากลางของเยอรมันเช่นเดียวกับเขา ความขัดแย้งระหว่างทั้งสองเกิดขึ้นแล้วในปี 2019 เมื่อ Weber ผู้สมัครอย่างเป็นทางการของพรรคประชาชนเพื่อเป็นผู้นำคณะกรรมาธิการ เห็นว่าพรรคสละชื่อของเขาในความพยายาม (ประสบความสำเร็จในภายหลัง) เพื่อสร้างแนวร่วมในวงกว้างเพื่อเข้าถึงเสียงส่วนใหญ่ในการเจรจา กับนักสังคมนิยมและเสรีนิยม และเลือก von der Leyen เป็นชื่อรวม โดยได้รับพรจาก Angela Merkel (นายกรัฐมนตรีในขณะนั้น)

ในระหว่างสภานิติบัญญัติ Weber ลงเอยด้วยการรวมตัวของฝ่ายขวาของ EPP ถ่วงเวลา เช่น ในการขับไล่ Fidesz พรรคของ Viktor Orbàn หรือการโต้เถียงในเวลาของการเลือกตั้งทั่วไปของอิตาลีว่า Forza Italia (ชาวอิตาลี การแสดงออกของความนิยม) รับประกันการยึดมั่นในค่านิยมยุโรปของกลุ่มพันธมิตรที่นำโดย Giorgia Meloni ในขณะที่หลายคนแม้แต่ในพรรคก็แสดงความกังวลเกี่ยวกับรัฐบาลที่เป็นไปได้ที่นำโดยกลุ่มขวาจัดที่ Forza Italia จะมีบทบาทเป็นผู้ถือหุ้นส่วนน้อย .

ขณะที่ ฟอน เดอร์ เลเยน สอดคล้องกับ บทบาทเชิงสถาบันของเขาช่วยเสริมภาพลักษณ์ของผู้นำกลุ่มกลางขวาของยุโรปในการเจรจากับกองกำลังทางการเมืองอื่น ๆ และมุ่งเน้นไปที่การนำผลลัพธ์เช่น NextGenerationEU หรือ Green Deal กลับบ้าน Weber ค่อย ๆ สานบทสนทนากับกลุ่มขวาสุดโต่งและกับ ฝ่ายต่าง ๆ ลังเลมากขึ้นต่อวัตถุประสงค์ด้านสิ่งแวดล้อมของยุโรป โดยมักเติมเชื้อเพลิงให้กับโวหารที่ทำให้พวกเขาห่างไกลจากความรู้สึกทั่วไปและความต้องการที่แท้จริงของผู้บริโภคและอุตสาหกรรมในยุโรป

อย่างไรก็ตาม การมองเฉพาะในระดับยุโรปหมายถึงการเน้นเพียงส่วนเดียวของเรื่องราว การตีข่าวยังตอบสนองต่อพลวัตของชาติ: ในขณะที่ทั้งคู่เป็นสมาชิกของเยอรมันที่อยู่ตรงกลางขวา, Ursula von der Leyen และ Manfred Weber มาจากบริบทที่แตกต่างกันมาก อันที่จริงแล้ว พรรคแรกเป็นของ CDU ซึ่งเป็นพรรคประวัติศาสตร์ของเยอรมันในรัฐบาลในช่วงหลังสงครามหลายทศวรรษที่ได้รับแรงบันดาลใจจากประชาชน แต่เมื่อจำเป็น ก็เป็นนักปฏิรูปที่เน้นการปฏิบัติ ยิ่งไปกว่านั้น ประธานคณะกรรมาธิการยุโรปคนปัจจุบันยังสนิทกับอังเกลา แมร์เคิล ซึ่งเป็นบุคคลศูนย์กลางที่เจรจากับพรรคโซเชียลเดโมแครต

ในทางกลับกัน Weber เป็นชาวบาวาเรีย และเป็นของ CSU ซึ่งเป็นเวอร์ชันท้องถิ่นของ CDU ซึ่งเป็นพันธมิตรกัน แต่ตามธรรมเนียมแล้ว Weber ถือเป็นฝ่ายอนุรักษ์นิยมที่สุดในระดับสังคมและวัฒนธรรม และเชื่อมโยงกับ โลกและภาคการผลิตที่มีประสิทธิผล (เช่น อุตสาหกรรมเกษตร-อาหาร ที่เกี่ยวข้องในบาวาเรีย) มีแนวโน้มที่จะเป็นปฏิปักษ์ต่อแนวทางของยุโรปเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ด้านสิ่งแวดล้อม

ในมุมมองนี้ การปะทะกันระหว่าง von der Leyen และ Weber ไม่เพียงแต่เป็นความขัดแย้งระหว่างสองแนวทางที่แตกต่างกันในการทำความเข้าใจประชานิยมในยุโรปเท่านั้น แต่ยังรวมถึงระหว่างสองพรรคในเยอรมันด้วย ซึ่งแม้เป็นพันธมิตรกันแต่บางครั้งก็มีจุดยืนที่แตกต่างกันมาก

สำหรับเวเบอร์ การเป็นตัวแทนของภาคส่วนอนุรักษ์นิยมไม่ได้หมายถึงเพียงการคงไว้ซึ่งความภักดีต่อภาพลักษณ์ที่มาจากต้นกำเนิดทางการเมืองของเขาและต่อภาคส่วนต่าง ๆ ของสังคมเยอรมันที่ CSU อ้างถึงเท่านั้น แต่ยังได้รับการรับรองจากส่วนหนึ่งของผู้มีสิทธิเลือกตั้งในยุโรปซึ่งเห็นในปัจจุบัน สายของคณะกรรมาธิการเป็นนักปฏิรูปมากเกินไปและอาจเป็นอันตรายต่อความต้องการของส่วนหนึ่งของสังคมและเศรษฐกิจยุโรป

นอกจากนี้ Von der Leyen ยังเป็นส่วนหนึ่งของรัฐบาลของ Merkel อย่างต่อเนื่องตั้งแต่ปี 2005 แต่เธอเป็นหนึ่งในบุคคลที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์มากที่สุด: ในฐานะรัฐมนตรีกลาโหม กองทัพเยอรมันมักจะได้รับความเดือดร้อนจากเงินทุนไม่เพียงพอและองค์กรที่ยากจน ของพันธมิตรระหว่างประเทศ นอกจากนี้ เนื่องจากบริบทนี้ ฟอน เดอร์ เลเยนจึงกลายเป็นบุคคลสำคัญระดับประเทศได้ยาก ทั้งๆ ที่เธอมีความใกล้ชิดกับแมร์เคิล (ผู้ซึ่งชอบจ้างเธอในแนวรบยุโรป)

การโต้แย้ง von der Leyen สำหรับ Weber จึงหมายถึงการโจมตีจุดเชื่อมโยงที่สำคัญที่สุดจุดหนึ่งของระยะการเมืองนั้น เพื่อต่อต้านแนว Merkelian บางอย่าง ซึ่งรวมเป็นหนึ่งโดย Annegrette Kramp-Karrenbauer และจากนั้นโดย Armin Laschet ซึ่ง von der Leyen สามารถกำหนดได้ . แนวทางที่ CSU แสดงความใจแคบมาโดยตลอด และตำหนิการลดลงของความเห็นพ้องต้องกันและความพ่ายแพ้ในการเลือกตั้งที่กลุ่มขวาจัดชาวเยอรมันได้รับในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ตอนนี้ยุคของนายกรัฐมนตรีสิ้นสุดลงแล้ว สำหรับเวเบอร์ (และสำหรับ CSU) การแย่งชิงทายาทในสายของเขาหมายถึงการได้รับเครดิตมากขึ้นกับการเลือกตั้งแบบอนุรักษ์นิยมของเยอรมัน และยังพยายามแสดงผู้สมัครคนต่อไปสำหรับนายกรัฐมนตรี (บทบาทที่มักได้รับความไว้วางใจ เป็นตัวเลขของ CDU) ในแง่นี้ แนวปฏิบัติของ Manfred Weber ในระดับยุโรป คือ (ยัง) เป็นการนำเสนอการปะทะกันระดับชาติระหว่างสองฝ่ายที่เกี่ยวข้องกันอีกครั้ง แต่ขัดแย้งกันในประเด็นสำคัญบางประการ

ความพยายามในการเจรจาระหว่างฝ่ายที่ได้รับความนิยมและฝ่ายอนุรักษ์นิยมในกรุงบรัสเซลส์จะดำเนินต่อไป: แต่การดำเนินการนี้จะไม่เพียงส่งผลต่ออนาคตของรัฐสภายุโรปชุดต่อไปเท่านั้น แต่ยังรวมถึงส่วนแบ่งที่ไม่สำคัญของความสมดุลภายในของฝ่ายกลางขวาของเยอรมัน เช่นเดียวกับ มรดกทางการเมืองของ Manfred Weber หลุยส์ แดเนียล