“IL COLORISTA”… ARMOCROMISTA!
“IL COLORISTA”… ARMOCROMISTA!
Quando il benpensante e ricco Carlo Marx nel 1867 scrisse il noto libro “Il Capitale ” si pose come intento principale quello di combattere lo sfruttamento dei lavoratori e di evitare che il capitalismo potesse continuare ad ingrossarsi a danno del lavoro mal retribuito quello era il suo concetto di filosofia politica. Già, proprio per quella “coerenza anticapitalistica” aveva prestato la sua opera sovversiva per i capitalisti francesi, in fuga a Londra per i britannici ed in ultimo per gli americani… guarda un po’, il “bravo comunista “predica in un modo ma razzolava in altro economicamente più conveniente… Per certi versi il concetto di eguaglianza e giusta retribuzione per il lavoro dipendente è sicuramente interessante solo che il filosofo tutto si sarebbe immaginato ma non che nel 2023 la lotta di classe degli operai e quelle contro i capitalisti potesse trasformarsi in qualcosa di esattamente all’opposto di quel che lui proponeva. Eh sì, perché ora nel comunismo moderno dobbiamo sistemare alcune cosette e magari adeguarlo all’oggi perché il mondo comunista è cambiato “radicalmente chic”… e quindi come nei computer bisogna avviare il necessario aggiornamento. Per esempio, è vitale dare il giusto nome ed adeguarlo ai tempi, quindi da Il Capitale si è passati al nuovo titolo ad hoc come “Il Colorista” e le priorità ora non sono più i salari dei lavoratori ma il trovare il giusto colore ” degli abiti” dei dirigenti dei discendenti del partito comunista. Già, ora la nuova mania si chiama “armocromia” cioè, è semplicemente trovare un colore adatto ad ogni situazione di confronto politico o nelle riunioni o nei vari comizi. Faccio un esempio: vai ad un gay-pride ed allora ti vesti con i colori dell’arcobaleno, sei nel parlamento in Europa ed allora preferisci vestire in grigio chiaro o meglio in azzurro. Ovviamente i colori non vengono decisi dalla segretario del partito Elly ma da un apposito consulente che viene pagato con regolare contratto privato a ben 100/200 euro l’ora… già una cifra leggermente superiore alle 4/6,00 € che ricevono i braccianti agricoli, ma quello non conta quando si parla di eleganza chic. Se poi si vuol risparmiare qualcosina… ebbene gli altri dirigenti di partito possono sempre imitare e vestire a colore come la Elly. C’è solo una mia piccola curiosità ma… quando i “compagni” fanno una figura di merda, lo chiedo perché accade spesso e volentieri, da Bibbiano in poi ne hanno fatte tante, che colore di abito indosserà la nostra “meravigliosa ed affascinante Elly”? Chiedo per un amico… marrone scuro o marroncino chiaro? Vabbè, quello delle figure di merda è affar loro… ma intanto vorrei sapere se l’attuale PD, figlio del PCI, si occupa ancora di salari, posti di lavoro e case popolari per i cittadini e assistenza sanitaria e di tutelare gli indigenti? Oppure, dato indiscutibile, si preoccupano solo delle zone ZTL delle metropoli e di accaparrarsi i migliori inviti di partecipazione ai bei salotti TV o essere primi attori nel mondo dello spettacolo? Effettivamente da una trentina d’anni a questa parte noto che i migliori cantanti, attori, presentatori e partecipanti ai vari talk -show televisivi, nonché scrittori e giornalisti vari si dichiarano incredibilmente tutti di sinistra e di fede marxista. E allora, da oggi cambio il nome al libro di Carlo Marx e lo chiamerò “Il Colorista”… in fondo mi pare sia più appropriato visto l’abbigliamento e i tagli di capelli molto particolari dei dirigenti PD ed in stile pari alle migliori stelle di Hollywood per poi magarsi farsi fotografare e mettersi in bella mostra sui rotocalchi internazionali. Certo è che siamo molto lontani dagli abiti dei comunisti cinesi di Mao Tse-tung o dal tutto uguali dell’Unione sovietica, per non parlare poi del loro stile di vita… uno stile da veri capitalisti alla faccia dei proletari… Ecco forse i “cari compagni” non hanno ben compreso il vero significato del Capitale di Carlo… o forse non lo hanno letto o forse non hanno ben compreso il senso ed i contenuti del libro epico… o fanno finta di non averlo capito… forse. …29042023… https://manliominicucci.myblog.it/
….
8 aprile 2023 – 08:31
Elly Schlein su Vogue e l’«armocromista» per scegliere i vestiti: malumori nelle chat del Pd
Una cosa pare certa: nel Pd non ci si annoia, sull’ottovolante spinto a velocità fotonica da Elly Schlein. Anche se (si borbotta) alla guida e nei vagoni di testa ci sono tutte persone che, con il partito, poco hanno a che fare. E quindi si guarda da sotto, con la paura di salire, anche perché nessuno ti invita, soprattutto perché (si rimugina) se non sei emiliano, non hai possibilità alcuna di entrare in quello che ormai tanti chiamano «il tortellino magico».
L’ultimo giro di giostra, la scelta della segretaria di farsi intervistare da Vogue il 25 aprile, sta facendo impazzire le chat dei dem. Non succedeva dai tempi del Big Bang, con la decisione di Matteo Renzi di buttare alle ortiche l’articolo 18 dello Statuto dei lavoratori. «Che poi intervista esclusiva a Vogue (nota rivista de sinistra) rilasciata il 25 aprile, la Festa della Liberazione… Non ho proprio parole. Forse sono sbagliato io…». «Ecco perché non ha detto niente alla manifestazione, aveva l’esclusiva…». Fino all’eterno ritorno alle paure «leopoldiane», quelle cioè di un partito scalabile con l’arma a doppio taglio delle primarie: «Quello della Schlein sembrava un aumento di capitale, invece era un’opa ostile…».
Tutti mal di pancia ben noti a Elly, che però guarda poco e passa. Perché, racconta nell’intervista, per avere la meglio in una discussione, c’è bisogno di «un ingrediente fondamentale, cioè l’essere molto convinti di quello che si dice. Penso che dobbiamo riuscire a entrare in connessione con le persone che vogliamo rappresentare e dobbiamo farlo con un linguaggio inclusivo, che si rivolga a tutti e tutte». Parole d’ordine: «Giustizia sociale e giustizia climatica, passando per la dignità del lavoro, contro lo sfruttamento e il precariato e per l’uguaglianza dei diritti, nelle opportunità di partenza».
Poi la sfida alla destra: «C’è una specie di “internazionale dei nazionalisti” che punta il dito verso il basso: stai male perché sei minacciato da chi sta peggio di te. Il dito va invece spostato verso l’alto: c’è chi ha continuato ad arricchirsi in modo sproporzionato, mentre larghe fasce della società si impoverivano, con le grandi multinazionali che pagano quasi zero tasse, quando i lavoratori sono tassati sopra il 40%». Concetti pure condivisibili, concedono nel Pd gli scontenti, ma che non mettono i piedi nel piatto della partita in corso nel Paese. Ma i mugugni battono alla fine sempre sullo stesso chiodo: «Fa tutto da sola, di noi non ascolta nessuno». Ma non è così che si vede Schlein: «Lo dico sempre: io da sola non basto, non credo nell’uomo o donna soli al comando. Se ho scelto di candidarmi alla guida del Partito democratico, è perché mi sembra l’unico partito non personale in Italia e questa è la sua grande forza». E poi la passione per la playstation, per la serie Stranger things, per il regista coreano Kim Ki Duk, per la musica dei canadesi «Rural Alberta Advantage», con la canzone Four night rider, che le dà sempre la carica.
Ma la mossa con la quale Elly ha spiazzato tutti si chiama armocromia. Che sarebbe poi l’analisi e lo studio dei colori della persona, uno dei trend più amati, che serve per la cura dell’immagine e ora scatena ironie sui social. «In generale dico sì ai colori e ai consigli di un’armocromista, Enrica Chicchio». Che pare prendere per il suo lavoro dai 140 ai 300 euro l’ora e che le consiglia di preferire il trench sartoriale all’eskimo, come le dive di Hollywood, racconta la personal shopper a La Repubblica. Apriti cielo, si bofonchia: «Che poi si veste malissimo!». «E poi vorrei sapere chi la paga, lei o il partito?». La paga Elly, non c’è dubbio alcuno, ma il solo fatto che si facciano circolare tali domande rende il clima. Calenda ovviamente interviene su Twitter: «Come è noto io sono molto “élite” ma giuro che ignoravo l’esistenza dell’armocromista come figura professionale. Colpa mia».
Malmostosità, propositi di vendetta, ma il mantra che circola convinto nel tortellino magico della segretaria tiene tutti sul chi vive: «Alle Europee prenderemo il trenta per cento». Perché Elly non fa da sola, solo che gli altri, per lei, non sono i vecchi pd, ma l’intera fetta di elettorato a cui si rivolge. Tanto che dalle parti dei Cinque stelle si guarda con preoccupazione a Giuseppe Conte che perde colpi, e torna a far capolino Virginia Raggi. Il trenta per cento. Tra i Dem corre un brivido: e se fosse vero? Nel Pd si soffre e si spera: o nel successo, o nel tonfo.
di Roberto Gressi
THAI
“นักสี”…นักรักแขน!
เมื่อ Carlo Marx ผู้มีความคิดขวาจัดและมั่งคั่งเขียนหนังสือชื่อ “Capital” ในปี 1867 ความตั้งใจหลักของเขาคือการต่อสู้กับการเอารัดเอาเปรียบจากคนงานและเพื่อป้องกันไม่ให้ระบบทุนนิยมขยายวงกว้างจนส่งผลเสียต่องานที่ได้รับค่าจ้างต่ำ นั่นคือเขา แนวคิด. ปรัชญาการเมือง. ใช่ เพราะ “แนวร่วมต่อต้านทุนนิยม” นั่นเอง เขาจึงให้งานโค่นล้มแก่นายทุนฝรั่งเศส หนีไปลอนดอนเพื่ออังกฤษ และสุดท้ายก็เพื่ออเมริกัน… ดูนี่สิ “คอมมิวนิสต์ที่ดี” เทศนาในทางเดียว แต่ในทางเศรษฐศาสตร์อื่นสะดวกกว่า… ในบางแง่ แนวคิดเรื่องความเสมอภาคและการตอบแทนอย่างยุติธรรมสำหรับงานที่ต้องพึ่งพานั้นน่าสนใจอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่านักปรัชญาจะจินตนาการทุกอย่าง แต่ไม่ใช่ว่าในปี 2023 การต่อสู้ทางชนชั้นของกรรมกรและผู้ที่ต่อต้านนายทุนจะกลายเป็น สิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาเสนอ ใช่ เพราะตอนนี้ในลัทธิคอมมิวนิสต์สมัยใหม่ เราต้องแก้ไขสิ่งเล็กน้อยบางอย่าง และอาจปรับให้เข้ากับปัจจุบัน เพราะโลกคอมมิวนิสต์ได้เปลี่ยนไปอย่าง “เก๋ไก๋อย่างสิ้นเชิง”… ดังนั้น เช่นเดียวกับคอมพิวเตอร์ เราต้องเริ่มการอัปเดตที่จำเป็น เช่นเดียวกับคอมพิวเตอร์ ตัวอย่างเช่น สิ่งสำคัญคือต้องตั้งชื่อให้ถูกต้องและปรับให้เข้ากับยุคสมัย ดังนั้นจาก Il Capitale เราจึงย้ายไปยังชื่อเฉพาะกิจใหม่ เช่น “The Colorist” และลำดับความสำคัญตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ค่าจ้างคนงานอีกต่อไป แต่ การค้นหาสี “เสื้อผ้า” ที่เหมาะสมของผู้นำลูกหลานของพรรคคอมมิวนิสต์ ใช่แล้ว ความนิยมใหม่เรียกว่า “การวิเคราะห์สี” คือเป็นเพียงการหาสีที่เหมาะกับทุกสถานการณ์ของการเผชิญหน้าทางการเมืองหรือในการประชุมหรือในการชุมนุมต่างๆ ผมขอยกตัวอย่าง เช่น คุณไปงานเกย์ไพรด์ แล้วคุณแต่งตัวเป็นสีรุ้ง คุณอยู่ในรัฐสภาในยุโรป แล้วคุณชอบแต่งตัวเป็นสีเทาอ่อนหรือสีน้ำเงินมากกว่า เห็นได้ชัดว่า Elly เลขาธิการพรรคไม่ได้เป็นผู้กำหนดสี แต่โดยที่ปรึกษาพิเศษซึ่งได้รับค่าจ้างตามสัญญาส่วนตัวปกติที่ 100/200 ยูโรต่อชั่วโมง … เป็นตัวเลขที่สูงกว่า 4/6.00 ยูโรของกรรมกรในฟาร์มเล็กน้อยแล้ว ได้รับ แต่นั่นไม่นับเมื่อพูดถึงความสง่างามที่เก๋ไก๋ และถ้าคุณอยากจะประหยัดหน่อย… หัวหน้าปาร์ตี้คนอื่น ๆ ก็สามารถเลียนแบบและแต่งตัวด้วยสีเหมือน Elly ได้เสมอ มีเพียงความอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยของฉัน แต่… เมื่อ “สหาย” ดูแย่ ฉันถามเพราะมันเกิดขึ้นบ่อยครั้งและด้วยความเต็มใจ ตั้งแต่ Bibbiano เป็นต้นมา พวกเขาทำมามากมาย ชุดสีอะไรของเรา “Elly ที่ยอดเยี่ยมและมีเสน่ห์ “? ถามหาเพื่อน… น้ำตาลเข้มหรือน้ำตาลอ่อน? อืม ตัวเลขห่วยๆ พวกนั้นเป็นเรื่องของธุรกิจของพวกเขา … แต่ในระหว่างนี้ ฉันอยากรู้ว่า PD คนปัจจุบัน ซึ่งเป็นลูกชายของ PCI ยังคงเกี่ยวข้องกับค่าจ้าง งาน และที่อยู่อาศัยสาธารณะสำหรับประชาชน การดูแลสุขภาพ และเพื่อ ปกป้องผู้ยากไร้? หรือข้อเท็จจริงที่เถียงไม่ได้ พวกเขาสนใจเฉพาะพื้นที่ ZTL ของมหานครและคว้าคำเชิญที่ดีที่สุดเพื่อเข้าร่วมในห้องรับรองทีวีที่สวยงามหรือเป็นนักแสดงกลุ่มแรกในโลกแห่งความบันเทิง? แท้จริงแล้วเป็นเวลาประมาณสามสิบปีแล้วที่ฉันสังเกตเห็นว่านักร้อง นักแสดง พิธีกร และผู้เข้าร่วมรายการทอล์คโชว์ทางโทรทัศน์ต่างๆ ตลอดจนนักเขียนและนักข่าวที่ดีที่สุด ล้วนอ้างตนว่าเป็นพวกฝ่ายซ้ายและพวกมาร์กซิสต์อย่างไม่น่าเชื่อ ดังนั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะเปลี่ยนชื่อหนังสือของ Carlo Marx และฉันจะเรียกว่า “The Colorist”… ท้ายที่สุดแล้ว ฉันคิดว่าเหมาะสมกว่าสำหรับเสื้อผ้าและทรงผมของผู้บริหาร PD และสไตล์ ทัดเทียมกับดาราฮอลลีวูดที่ดีที่สุดที่จะได้ถ่ายรูปลงนิตยสารต่างประเทศ สิ่งที่แน่นอนคือเราอยู่ห่างไกลจากเครื่องแต่งกายของคอมมิวนิสต์จีนของเหมาเจ๋อตุงหรือเครื่องแต่งกายของสหภาพโซเวียตที่เท่าเทียมโดยสิ้นเชิง ไม่ต้องพูดถึงวิถีชีวิตของพวกเขา…รูปแบบของนายทุนที่แท้จริงเมื่อเผชิญกับชนชั้นกรรมาชีพ.. นี่อาจเป็น “สหายที่รัก” ยังไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของเมืองหลวงของชาร์ลส์ … หรือบางทีพวกเขาอาจยังไม่ได้อ่านหรือบางทีพวกเขาอาจไม่เข้าใจความหมายและเนื้อหาของหนังสือมหากาพย์อย่างถ่องแท้ … หรือพวกเขา แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ … บางที …29042023… https://manliminicucci.myblog.it/
….
28 เมษายน 2566 – 08:31 น
Elly Schlein บน Vogue และ “armocromista” ในการเลือกเสื้อผ้า: ไม่พอใจในการแชท Pd
สิ่งหนึ่งที่ดูเหมือนแน่นอน: ในพรรคประชาธิปัตย์ไม่มีความเบื่อหน่ายบนรถไฟเหาะที่ Elly Schlein ผลักด้วยความเร็วโทนิค แม้ว่า (เขาพึมพำ) ที่พวงมาลัยและในหัวรถก็มีทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับงานปาร์ตี้เล็กน้อย ดังนั้นคุณจึงมองจากด้านล่างด้วยความกลัวที่จะขึ้นไป เพราะไม่มีใครเชิญคุณ เหนือสิ่งอื่นใดเพราะ (เขาครุ่นคิด) ถ้าคุณไม่ได้มาจากเอมิเลีย คุณก็ไม่มีโอกาสเข้าไปในสิ่งที่หลายคนเรียกว่า “ทอร์เทลลินีวิเศษ” .
รอบสุดท้ายของม้าหมุน การเลือกเลขาที่จะสัมภาษณ์โดย Vogue ในวันที่ 25 เมษายน กำลังทำให้การสนทนาของพวกเขาบ้าคลั่ง มันไม่ได้เกิดขึ้นเลยตั้งแต่เกิดบิ๊กแบง โดยมัตเตโอ เรนซีตัดสินใจโละทิ้ง มาตรา 18 ของธรรมนูญแรงงาน «และบทสัมภาษณ์พิเศษกับ Vogue (นิตยสารฝ่ายซ้ายที่มีชื่อเสียง) ซึ่งเผยแพร่ในวันที่ 25 เมษายน วันประกาศอิสรภาพ… ฉันพูดอะไรไม่ออกจริงๆ บางทีฉันอาจจะผิด…” “นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่พูดอะไรในการสาธิต เขามีสิทธิพิเศษ…” จนกระทั่งการหวนคืนสู่ความหวาดกลัวของ “เลโอโปลเดียน” ชั่วนิรันดร์ นั่นคือพรรคที่ปรับขนาดได้ด้วยดาบสองคมของพรรค: “ชเลนดูเหมือนจะเป็นการเพิ่มทุน แทนที่จะเป็นการเสนอซื้อกิจการที่ไม่เป็นมิตร…”
อาการปวดท้องทุกคนรู้จักกันดีสำหรับ Elly ซึ่งแม้จะดูเล็กน้อยแล้วก็ผ่านไป เพราะเขากล่าวในการสัมภาษณ์ การจะมีอำนาจเหนือกว่าในการโต้เถียง คุณต้อง «มีองค์ประกอบพื้นฐาน นั่นคือ การเชื่อมั่นอย่างมากในสิ่งที่คุณพูด ฉันคิดว่าเราต้องสามารถเชื่อมต่อกับผู้คนที่เราต้องการเป็นตัวแทนได้ และเราต้องทำด้วยภาษาที่ครอบคลุม ซึ่งมุ่งเป้าไปที่ทุกคนและทุกคน». คำขวัญ: “ความยุติธรรมทางสังคมและความยุติธรรมทางสภาพอากาศ ก้าวข้ามศักดิ์ศรีของงาน ต่อต้านการเอารัดเอาเปรียบและความล่อแหลม และเพื่อสิทธิที่เท่าเทียมกัน ในโอกาสเริ่มต้น”
จากนั้นความท้าทายทางด้านขวา: «มี “นักชาตินิยมสากล” ประเภทหนึ่งที่ชี้นิ้วลง: คุณป่วยเพราะคุณถูกคุกคามโดยผู้ที่แย่กว่าคุณ กลับกัน ต้องยกนิ้วให้สูงขึ้น: มีคนจำนวนมากที่ยังคงรวยขึ้นอย่างไม่สมส่วน ในขณะที่สังคมส่วนใหญ่กลายเป็นคนยากจน โดยบริษัทข้ามชาติขนาดใหญ่จ่ายภาษีเกือบเป็นศูนย์ เมื่อคนงานถูกเก็บภาษีสูงกว่า 40%” แนวคิดที่สามารถแบ่งปันได้ ปล่อยให้คนที่ไม่พอใจในพรรคประชาธิปัตย์ แต่ไม่วางเท้าในเกมที่กำลังดำเนินอยู่ในประเทศ แต่สุดท้ายเสียงครวญครางก็ตอกกลับเสมอว่า “เธอทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่มีใครฟังเรา” แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ Schlein มองตัวเอง: «ฉันมักจะพูดว่า: ฉันอยู่คนเดียวไม่พอ ฉันไม่เชื่อในผู้ชายหรือผู้หญิงคนเดียวในคำสั่ง ถ้าผมเลือกลงสมัครรับตำแหน่งหัวหน้าพรรคเดโมแครต นั่นเป็นเพราะสำหรับผมแล้วดูเหมือนว่าจะเป็นพรรคเดียวในอิตาลีที่ไม่เป็นส่วนตัว และนี่คือจุดแข็งที่ยิ่งใหญ่ของพรรคนี้” จากนั้นความหลงใหลในเพลย์สเตชันสำหรับซีรีส์ Stranger Things สำหรับผู้กำกับชาวเกาหลี Kim Ki Duk สำหรับเพลงของชาวแคนาดา “Rural Alberta Advantage” กับเพลง Four night rider ซึ่งทำให้เธอมีพลังอยู่เสมอ
แต่การเคลื่อนไหวที่ทำให้เอลลี่ทำให้ทุกคนประหลาดใจเรียกว่าอาร์โมโครเมีย จากนั้นจะเป็นการวิเคราะห์และศึกษาสีของบุคคลซึ่งเป็นหนึ่งในเทรนด์ยอดนิยมที่ใช้สำหรับการดูแลภาพและตอนนี้เป็นการประชดประชันบนโซเชียลเน็ตเวิร์ก «โดยทั่วไปแล้ว ฉันตอบว่าใช่สำหรับสีและคำแนะนำของผู้เชี่ยวชาญด้านแขนกล Enrica Chicchio» ผู้ซึ่งดูเหมือนว่าจะเรียกเก็บเงินระหว่าง 140 ถึง 300 ยูโรต่อชั่วโมงสำหรับงานของเธอ และเป็นผู้แนะนำให้เธอเลือกเสื้อโค้ทที่ตัดเย็บโดยเฉพาะสำหรับพาร์กา เช่นเดียวกับนักร้องฮอลลีวูด นักช้อปส่วนตัวบอกกับ La Repubblica เปิดสวรรค์ เขาพึมพำ: «แล้วเขาก็แต่งตัวแย่มาก!». «แล้วอยากทราบว่าใครเป็นคนจ่ายคะ คุณหรือคู่กรณีคะ». ไม่ต้องสงสัยเลยว่า Elly จ่าย แต่ความจริงที่ว่าคำถามดังกล่าวถูกเผยแพร่ไปทั่วทำให้สภาพอากาศ เห็นได้ชัดว่า Calenda เข้ามาแทรกแซงใน Twitter: «อย่างที่คุณทราบฉันเป็น “ชนชั้นสูง” มาก แต่ฉันสาบานว่าฉันไม่รู้ว่ามีเครื่องมือจับคู่สีในฐานะบุคคลมืออาชีพ ความผิดของฉัน”.
ความชั่วร้าย ความตั้งใจที่จะแก้แค้น แต่มนต์ที่เชื่อในทอร์เทลลินีวิเศษของเลขานุการทำให้ทุกคนตื่นตัว: “เราจะได้สามสิบเปอร์เซ็นต์จากชาวยุโรป” เนื่องจาก Elly ไม่ได้ทำเพียงลำพัง แต่คนอื่นๆ สำหรับเธอแล้ว ไม่ใช่ PD เก่า แต่เป็นทุกภาคส่วนของเขตเลือกตั้งที่เธอพูด มากเสียจนรอบ Five Stars เรามองด้วยความเป็นห่วงที่ Giuseppe Conte ที่ยิงพลาด และ Virginia Raggi แอบมองกลับมา สามสิบเปอร์เซ็นต์ ตัวสั่นไปทั่ว Dems: ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ? ในพรรคประชาธิปัตย์ คนๆ หนึ่งต้องทนทุกข์และสิ้นหวัง ไม่ว่าจะประสบความสำเร็จหรือกระอักกระอ่วน
FRENCH
« LE COLORISTE »… ARMOCROMISTE !
Lorsque le riche et bien-pensant Carlo Marx écrivit le livre bien connu “Capital” en 1867, son intention principale était de combattre l’exploitation des travailleurs et d’empêcher le capitalisme de continuer à gonfler au détriment du travail mal payé, c’était son concept de philosophie politique. Oui, précisément à cause de cette “cohérence anticapitaliste” il avait prêté son travail subversif aux capitalistes français, fuyant à Londres pour les Britanniques et finalement pour les Américains… regardez ça, le “bon communiste” prêchait d’une certaine façon mais dans un autre économiquement plus commode… Par certains côtés le concept d’égalité et de juste rétribution pour le travail dépendant n’est certes intéressant que le fait que le philosophe aurait tout imaginé mais pas qu’en 2023 la lutte de classe des ouvriers et ceux contre les capitalistes pourraient se transformer en quelque chose d’exactement le contraire de ce qu’il a proposé. Ah oui, car maintenant dans le communisme moderne il faut régler quelques petites choses et peut-être l’adapter à aujourd’hui car le monde communiste a changé “radicalement chic”… et donc, comme les ordinateurs, il faut commencer la mise à jour nécessaire. Par exemple, il est vital de donner le bon nom et de l’adapter à l’époque, donc d’Il Capitale nous sommes passés au nouveau titre ad hoc tel que “Le Coloriste” et les priorités désormais ne sont plus les salaires des travailleurs mais trouver la bonne couleur “vêtements” des dirigeants des descendants du Parti communiste. Oui, maintenant le nouvel engouement s’appelle “l’analyse des couleurs”, c’est-à-dire qu’il s’agit simplement de trouver une couleur adaptée à chaque situation de confrontation politique ou dans les réunions ou dans les différents rassemblements. Laissez-moi vous donner un exemple : vous allez à une gay pride et puis vous vous habillez aux couleurs de l’arc-en-ciel, vous êtes au parlement en Europe et puis vous préférez vous habiller en gris clair ou plutôt bleu. Évidemment, les couleurs ne sont pas décidées par la secrétaire du parti Elly mais par un consultant spécial qui est payé avec un contrat privé régulier à un bon 100/200 euros de l’heure … déjà un chiffre légèrement supérieur aux 4/6,00 euros que les ouvriers agricoles recevoir, mais cela ne compte pas quand il s’agit d’élégance chic. Et si vous voulez économiser un peu… eh bien, les autres chefs de parti peuvent toujours imiter et s’habiller en couleur comme Elly. Il y a juste une petite curiosité de ma part mais… quand les “camarades” ressemblent à de la merde, je demande parce que ça arrive souvent et volontiers, depuis Bibbiano ils ont beaucoup fait, quelle couleur de robe sera notre “merveilleuse et charmante Elly ” ? Demander un ami… marron foncé ou marron clair ? Bon, ça des chiffres merdiques, c’est leur affaire… mais en attendant j’aimerais savoir si l’actuel PD, fils du PCI, s’occupe encore des salaires, des emplois et des HLM pour les citoyens et de la santé et de protéger les indigents ? Ou, fait incontestable, ne s’occupent-ils que des quartiers ZTL de la métropole et de décrocher les meilleures invitations pour participer aux beaux salons TV ou être les premiers acteurs du monde du divertissement ? En effet, depuis une trentaine d’années maintenant, j’ai remarqué que les meilleurs chanteurs, acteurs, présentateurs et participants aux différents talk-shows télévisés, ainsi que divers écrivains et journalistes, incroyablement tous se revendiquent gauchistes et marxistes. Alors, à partir d’aujourd’hui je change le nom du livre de Carlo Marx et je l’appellerai “Le Coloriste”… après tout, il me semble plus approprié vu les vêtements et les coupes de cheveux très particuliers des cadres de PD et dans le style égales aux meilleures stars d’Hollywood pour ensuite être photographiées et exposées dans des magazines internationaux. Ce qui est certain, c’est qu’on est très loin de l’habit des communistes chinois de Mao Tsé-toung ou de l’habit tout à fait égal de l’Union soviétique, sans parler de leur mode de vie… un style de vrais capitalistes face aux prolétaires.. Voici peut-être que les “chers camarades” n’ont pas bien compris le vrai sens du Capital de Charles… ou peut-être qu’ils ne l’ont pas lu ou peut-être qu’ils n’ont pas bien compris le sens et le contenu du livre épique… ou qu’ils faire semblant de ne pas l’avoir compris… Peut-être. …29042023… https://manliominicucci.myblog.it/
….
28 avril 2023 – 08:31
Elly Schlein sur Vogue et le “armocromista” pour choisir des vêtements : mécontentement dans les chats Pd
Une chose semble certaine : au Parti démocrate on ne s’ennuie pas, sur les montagnes russes poussées à vitesse photonique par Elly Schlein. Même si (marmonne-t-il) au volant et dans les voitures de tête il y a tous des gens qui n’ont rien à voir avec la fête. Et donc tu regardes d’en bas, avec la peur de monter, aussi parce que personne ne t’invite, surtout parce que (il rumine) si tu n’es pas d’Emilie, tu n’as aucune chance d’entrer dans ce que beaucoup appellent maintenant «les tortellini magiques» .
Le dernier tour du carrousel, le choix de la secrétaire qui sera interviewée par Vogue le 25 avril, rend fous les tchats des dem. Ce n’était pas arrivé depuis le Big Bang, avec la décision de Matteo Renzi de jeter Article 18 du Statut des travailleurs. « Et puis une interview exclusive avec Vogue (magazine de gauche bien connu) sortie le 25 avril, Jour de la Libération… Je n’ai vraiment pas de mots. J’ai peut-être tort…” “C’est pour ça qu’il n’a rien dit à la manifestation, il avait l’exclusivité…”. Jusqu’à l’éternel retour des peurs « léopoldiennes », c’est-à-dire celles d’un parti évolutif à l’arme à double tranchant des primaires : « Celle de Schlein ressemblait à une augmentation de capital, c’était plutôt une OPA hostile… ».
Tous les maux de ventre bien connus d’Elly, qui pourtant regarde peu et passe. Car, dit-il dans l’interview, pour avoir le dessus dans une argumentation, il faut « un ingrédient fondamental, c’est-à-dire être très convaincu de ce que l’on dit. Je pense que nous devons être capables de nous connecter avec les personnes que nous voulons représenter et nous devons le faire avec un langage inclusif, qui s’adresse à tous et à toutes». Mots d’ordre : « Justice sociale et justice climatique, en passant par la dignité du travail, contre l’exploitation et la précarité et pour l’égalité des droits, dans les opportunités de départ ».
Puis le défi à droite : « Il y a une sorte « d’internationale nationaliste » qui pointe le doigt vers le bas : tu es malade parce que tu es menacé par ceux qui sont plus mal lotis que toi. Au lieu de cela, il faut lever le doigt vers le haut : il y a ceux qui ont continué à s’enrichir de manière disproportionnée, tandis que de larges pans de la société se sont appauvris, les grandes multinationales ne payant quasiment aucun impôt, alors que les travailleurs sont imposés à plus de 40 %”. Des concepts qui peuvent aussi être partagés, autorisant les mécontents du Parti démocrate, mais qui ne mettent pas les pieds dans le jeu en cours dans le pays. Mais les gémissements à la fin frappent toujours le même clou : “Elle fait tout toute seule, personne ne nous écoute”. Mais ce n’est pas ainsi que Schlein se voit : « Je le dis toujours : je ne suis pas assez seul, je ne crois pas à l’homme ou à la femme seuls aux commandes. Si j’ai choisi de me présenter à la direction du Parti démocrate, c’est parce qu’il me semble être le seul parti non personnel en Italie et c’est sa grande force”. Et puis la passion pour la playstation, pour la série Stranger Things, pour le réalisateur coréen Kim Ki Duk, pour la musique des canadiens « Rural Alberta Advantage », avec la chanson Four night rider, qui lui donne toujours de l’énergie.
Mais le mouvement avec lequel Elly a surpris tout le monde s’appelle armocromia. Ce qui serait alors l’analyse et l’étude des couleurs de la personne, l’une des tendances les plus aimées, qui sert au soin de l’image et déchaîne désormais l’ironie sur les réseaux sociaux. «En général, je dis oui aux couleurs et aux conseils d’une armocromiste, Enrica Chicchio». Qui semble facturer entre 140 et 300 euros de l’heure pour son travail et qui lui conseille de préférer le trench tailleur à la parka, comme les divas d’Hollywood, raconte le personal shopper à La Repubblica. Ouvre les cieux, il marmonne : « Et puis il s’habille très mal ! ». « Et puis je voudrais savoir qui paie, toi ou le parti ? ». Elly paie, cela ne fait aucun doute, mais le simple fait que de telles questions circulent crée le climat. Calenda intervient évidemment sur Twitter : « Comme vous le savez je suis très « élite » mais je jure que j’ignorais l’existence du color matcher en tant que figure professionnelle. Ma faute”.
Malmostosité, intentions de vengeance, mais le mantra qui circule convaincu dans les magiques tortellini du secrétaire tient tout le monde en alerte : “On va tirer trente pour cent des Européens”. Car Elly ne le fait pas seule, seulement que les autres, pour elle, ne sont pas les anciens PD, mais toute la tranche de l’électorat auquel elle s’adresse. A tel point qu’autour du Cinq Etoiles on regarde avec inquiétude Giuseppe Conte qui rate ses coups, et que Virginia Raggi jette un coup d’œil en retour. Trente pourcent. Un frisson parcourt les Dems : et si c’était vrai ? Au Parti démocrate, on souffre et on espère : soit dans le succès, soit dans le brouhaha.
CHINESE
“调色师”……ARMOCROMIST！
当思想正确、富有的卡洛·马克思在 1867 年写下著名著作《资本论》时，他的主要意图是反对对工人的剥削，防止资本主义继续膨胀以损害低收入工作，这就是他的概念。政治哲学。 是的，正是因为这种“反资本主义的连贯性”，他把他的颠覆性工作借给了法国资本家，为英国人逃往伦敦，最终为美国人……看看这个，“好共产主义者”以一种方式宣扬但在另一种经济上更方便……在某些方面，对依赖工作的平等和公平报应的概念当然很有趣，只是哲学家会想象一切，而不是在 2023 年工人和反对资本家的阶级斗争可能变成与他提议的完全相反。 啊，是的，因为现在在现代共产主义中，我们必须修复一些小东西，也许要适应今天，因为共产主义世界已经“彻底改变”了……因此，就像计算机一样，我们需要开始必要的更新。 例如，赋予正确的名称并使其适应时代是至关重要的，因此我们从 Il Capitale 转向了新的临时名称，例如“The Colorist”，现在优先考虑的不再是工人的工资，而是为共产党的后代领导人找到合适的颜色“衣服”。 是的，现在新的热潮叫做“色彩分析”，就是在政治对抗或会议或各种集会中寻找一种适合每一种情况的颜色。 让我举个例子：你去参加同性恋骄傲节然后你穿上彩虹色的衣服，你在欧洲议会然后你更喜欢穿浅灰色或蓝色。 显然，颜色不是由党委书记 Elly 决定的，而是由一位特殊顾问决定的，该顾问通过定期私人合同以每小时 100/200 欧元的价格支付报酬……已经比农场工人的 4/6.00 欧元略高了收到，但就别致优雅而言，这不算数。 而如果你想省点钱……好吧，其他党派领袖总能像艾莉那样模仿和穿得有颜色。 我只是有点好奇但是……当“同志们”看起来像狗屎时，我问因为它经常发生而且心甘情愿，从比比亚诺开始他们已经做了很多，我们的“精彩迷人的艾莉”会穿什么颜色的衣服“？ 找朋友……深棕色还是浅棕色？ 哦，好吧，那些卑鄙的数字是他们的事……但与此同时，我想知道现任 PD，PCI 的儿子，是否仍然参与公民的工资、工作和公共住房以及医疗保健，并保护穷人？ 或者，一个不争的事实，他们是否只关心大都市的 ZTL 区域，并抓住最好的邀请参加美丽的电视休息室，或者成为娱乐界的第一批演员？ 事实上，大约三十年来，我注意到各种电视谈话节目中最优秀的歌手、演员、主持人和参与者，以及各种作家和记者，难以置信地都声称自己是左派和马克思主义者。 所以，从今天起，我要更改 Carlo Marx 的书的名称，我将其称为“The Colorist”……毕竟，考虑到 PD 高管非常特别的服装和发型以及风格，在我看来它更合适等同于好莱坞最好的明星，然后被拍摄并在国际杂志上展出。 可以肯定的是，我们与毛泽东的中国共产党人的衣服或苏联完全平等的衣服相差甚远，更不用说他们的生活方式了……真正的资本家面对无产阶级的风格。 . 这里可能是“亲爱的同志们”还没有完全理解查理的首都的真正含义……或者他们没有读过它，或者他们还没有完全理解这本史诗的含义和内容……或者他们假装没听懂……也许吧。 …29042023…https://manliominicucci.myblog.it/
……
2023 年 4 月 28 日 – 08:31
Vogue 上的 Elly Schlein 和选择衣服的“armocromista”：Pd 聊天中的不满
有一件事似乎是肯定的：在民主党中，没有无聊，在 Elly Schlein 以光子速度推动的过山车上。 即使（他喃喃自语）在方向盘和头车厢里的都是与聚会无关的人。 所以你从下面看，害怕上去，也因为没有人邀请你，最重要的是因为（他沉思）如果你不是来自艾米利亚，你就没有机会进入现在许多人所说的“魔法意大利饺子” .
最后一轮轮播，4 月 25 日接受 Vogue 采访的秘书的选择，让大众的聊天变得疯狂。 自大爆炸以来就没有发生过，Matteo Renzi 决定扔掉 《工人法》第 18 条。 «然后在4月25日解放日发布的Vogue（著名左翼杂志）专访……我真的无话可说。 也许我错了…” “这就是为什么他在演示中什么也没说，他有独家……”。 直到永远回归“利奥波德式”的恐惧，即那些拥有初选双刃剑的可扩展政党的恐惧：“Schlein 似乎是一次增资，而不是一次恶意收购……”。
Elly 熟知所有胃痛，但她看起来很小，并且通过了。 因为，他在采访中说，要在争论中占上风，你需要“一个基本要素，即对你所说的话非常有说服力。 我认为我们必须能够与我们想要代表的人建立联系，我们必须使用一种包容性的语言来做到这一点，这种语言针对每个人和每个人»。 口号：“社会正义和气候正义，通过工作的尊严，反对剥削和不稳定，争取平等权利，在创业机会中”。
然后是右边的挑战：«有一种“民族主义国际”指着向下：你生病是因为你受到比你更糟糕的人的威胁。 相反，手指必须向上移动：有些人继续变得不成比例地富有，而社会的大部分人变得贫困，大型跨国公司几乎缴纳零税，而工人的税率超过 40%”。 也可以共享的概念，允许民主党中的不满者，但不参与该国正在进行的游戏的人。 但最后的抱怨总是一针见血：“她什么都自己做，没人听我们的”。 但这不是施莱因对自己的看法：«我总是这么说：我一个人还不够，我不相信男人或女人独自指挥。 如果我选择竞选民主党的领导，那是因为在我看来，它是意大利唯一的非个人政党，这是它的强大力量”。 然后是对游戏机的热情，对陌生人事物系列的热情，对韩国导演金基德的热情，对加拿大人 «Rural Alberta Advantage» 的音乐以及歌曲四夜骑手的热情，总是给她能量。
但让艾莉出乎所有人意料的这一招，却被称为“armocromia”。 这将是对人的颜色的分析和研究，这是最受欢迎的趋势之一，用于维护图像，现在在社交网络上发挥讽刺意味。 «总的来说，我会接受 armocromist Enrica Chicchio 的颜色和建议»。 个人代购告诉 La Repubblica，她的工作时薪似乎在 140 到 300 欧元之间，并且建议她像好莱坞天后一样喜欢剪裁考究的风衣而不是派克大衣。 打开天堂，他喃喃自语：“然后他穿得很糟糕！”。 “然后我想知道谁付钱，你还是党？”。 Elly 付钱，这是毫无疑问的，但仅仅因为这样的问题正在传播，就造成了气氛。 Calenda 显然在 Twitter 上进行了干预：«如你所知，我非常“精英”，但我发誓我不知道配色师作为专业人士的存在。 我的错”。
小气，报复的意图，但在秘书神奇的饺子中流传的口头禅让每个人都保持警惕：“我们将从欧洲人那里得到百分之三十”。 因为 Elly 不是一个人做的，只是其他人，对她来说，不是旧的 PD，而是她所针对的整个选民群体。 如此之多，以至于在五颗星周围，我们关切地看着 Giuseppe Conte 投篮失败，而 Virginia Raggi 回头看了一眼。 百分之三十。 民主党人不寒而栗：如果这是真的怎么办？ 在民主党中，一个人遭受痛苦并充满希望：要么成功，要么轰轰烈烈。
RUSSIAN
«КОЛОРИСТ»… АРМОКРОМИСТ!
Когда благомыслящий и богатый Карло Маркс написал известную книгу «Капитал» в 1867 году, его главным намерением была борьба с эксплуатацией рабочих и предотвращение дальнейшего разбухания капитализма в ущерб низкооплачиваемому труду, в этом заключалась его концепция политической философии. Да, именно из-за этой «антикапиталистической связности» он дал свою подрывную работу французским капиталистам, сбежав в Лондон для англичан и, в конечном счете, для американцев… посмотрите на это, «хороший коммунист» проповедовал в одном смысле а в другом экономически удобнее… В чем-то концепция равенства и справедливого возмездия за зависимый труд конечно интересна только тем, что философ все нафантазировал, но не тем, что в 2023 году классовая борьба рабочих и тех, кто против капиталистов, может превратиться в что-то прямо противоположное тому, что он предложил. Ах да, потому что сейчас в современном коммунизме мы должны исправить некоторые мелочи и, возможно, адаптировать его к сегодняшнему дню, потому что коммунистический мир изменился «радикально шикарно»… и поэтому, как и компьютеры, нам нужно запустить необходимое обновление. Например, очень важно дать правильное название и адаптировать его к времени, поэтому от Il Capitale мы перешли к новому специальному названию, такому как «Колорист», и теперь приоритетами являются не заработная плата рабочих, а нахождение нужного цвета “одежды” вождей потомков компартии. Да, теперь новое увлечение называется «цветовой анализ», то есть это просто нахождение цвета, подходящего для каждой ситуации политического противостояния или на митингах, или на различных митингах. Приведу пример: вы идете на гей-прайд, а потом одеваетесь в цвета радуги, вы в парламенте Европы, а потом предпочитаете одеваться в светло-серое или, скорее, голубое. Очевидно, что цвета определяются не секретарем партии Элли, а специальным консультантом, которому платят по обычному частному контракту из хороших 100/200 евро в час … уже цифра немного выше, чем 4/6,00 евро, которые получают сельскохозяйственные рабочие. получить, но это не считается, когда речь идет о шикарной элегантности. И если вы хотите немного сэкономить… ну, другие партийные лидеры всегда могут подражать и одеваться в цвет, как Элли. Мне просто немного любопытно, но… когда “товарищи” выглядят как дерьмо, я спрашиваю, потому что это случается часто и охотно, начиная с Биббиано, они сделали много, какого цвета платье будет у нашей “чудесной и очаровательной Элли”. “? Просит друга… темно-коричневый или светло-коричневый? Ну да ладно, дело дерьмовых деятелей… а пока хотелось бы узнать, занимается ли нынешний ДП, сын ИКП, зарплатами, рабочими местами и государственным жильем для граждан, здравоохранением и т.д. защитить неимущих? Или, бесспорный факт, они озабочены только зонами ZTL мегаполиса и захватом лучших приглашений на участие в красивых телевизионных салонах или быть первыми актерами в мире развлечений? Действительно, вот уже около тридцати лет я замечаю, что лучшие певцы, актеры, ведущие и участники различных телевизионных ток-шоу, а также различные писатели и журналисты невероятно все претендуют на то, чтобы быть левыми и марксистами. Итак, с сегодняшнего дня я меняю название книги Карло Маркса и буду называть ее «Колорист». равных лучшим звездам Голливуда, чтобы затем их сфотографировать и выставить в международных журналах. Несомненно то, что мы очень далеки от одежды китайских коммунистов Мао Цзэ-дуна или совершенно равной одежды Советского Союза, не говоря уже об их образе жизни… стиле настоящих капиталистов перед лицом пролетариев. .Вот, может быть, “дорогие товарищи” не до конца поняли истинного смысла “Капитала” Карла… или, может быть, не читали его, или, может быть, не до конца поняли смысл и содержание эпической книги… или они сделать вид, что не понял… Может быть. …29042023… https://manliominicucci.myblog.it/
….
28 апреля 2023 г. – 08:31
Элли Шляйн о Vogue и «армокромистке» в выборе одежды: недовольство в чатах Pd
Одно кажется несомненным: в Демократической партии нет скуки, на американских горках, которые с фотонной скоростью толкает Элли Шляйн. Даже если (бормочет) за рулем и в головных вагонах все люди, мало связанные с партией. И вот ты смотришь снизу, со страхом подняться, еще и потому, что тебя никто не приглашает, прежде всего потому, что (размышляет он), если ты не из Эмилии, у тебя нет шансов войти в то, что многие сейчас называют «волшебными тортеллини». .
Последний раунд карусели, выбор секретарши для интервью Vogue 25 апреля, сводит с ума чаты демократов. Такого не было со времен Большого взрыва, когда Маттео Ренци решил выбросить Статья 18 Закона о рабочих. «А потом эксклюзивное интервью Vogue (известный левый журнал), вышедшее 25 апреля, в День освобождения… У меня действительно нет слов. Может быть, я ошибаюсь…” “Поэтому он ничего не сказал на демонстрации, у него был эксклюзив…”. Вплоть до вечного возврата к «леопольдовским» страхам, то есть страхам масштабируемой партии с обоюдоострым мечом праймериз: «у Шлейна это было похоже на увеличение капитала, вместо этого это было враждебное предложение о поглощении …».
Все боли в животе хорошо известны Элли, которая, однако, мало выглядит и проходит. Потому что, говорит он в интервью, чтобы одержать верх в споре, вам нужен «фундаментальный ингредиент, а именно: быть очень убежденным в том, что вы говорите. Я думаю, что мы должны иметь возможность общаться с людьми, которых хотим представлять, и мы должны делать это с помощью инклюзивного языка, который нацелен на всех и каждого». Лозунги: «Социальная справедливость и климатическая справедливость, проходящие через достоинство труда, против эксплуатации и нестабильности и за равные права, в стартовых возможностях».
Затем вызов направо: «Есть своего рода «националистический интернационал», который показывает пальцем вниз: вы больны, потому что вам угрожают те, кому хуже, чем вам. Вместо этого палец должен быть поднят вверх: есть те, кто продолжал непропорционально богатеть, в то время как большие слои общества обеднели, а крупные транснациональные корпорации платят почти нулевые налоги, когда рабочие облагаются налогом выше 40%». Концепции, которыми тоже можно поделиться, допуская недовольных в Демократическую партию, но не вступающих в игру, ведущуюся в стране. Но стоны в конце всегда бьют в одну точку: «Она все делает сама, нас никто не слушает». Но Шлейн не так видит себя: «Я всегда говорю это: мне недостаточно одного, я не верю в то, что мужчина или женщина в одиночку командуют. Если я решил баллотироваться в лидеры Демократической партии, то это потому, что она кажется мне единственной неличной партией в Италии, и в этом ее большая сила». А потом страсть к приставке, к сериалу «Очень странные дела», к корейскому режиссеру Ким Ки Дуку, к музыке канадцев «Rural Alberta Advantage», с песней Four night rider, которая всегда придает ей энергии.
А вот ход, которым Элли всех удивила, называется армокромия. Который тогда был бы анализом и изучением цветов человека, одной из самых любимых тенденций, которая используется для ухода за имиджем и теперь развязывает иронию в социальных сетях. «В целом, я говорю «да» цветам и советам армохромиста Энрики Чиккио». Кто, кажется, берет от 140 до 300 евро в час за свою работу и кто советует ей предпочесть сшитый на заказ тренчкот парке, как голливудские дивы, рассказывает La Repubblica персональный покупатель. Разверзните небеса, он бормочет: «А то он очень плохо одевается!». «И тогда я хотел бы знать, кто это платит, вы или партия?». Элли платит, в этом нет сомнений, но сам факт того, что такие вопросы распространяются, создает атмосферу. Календа явно вмешивается в Твиттере: «Как вы знаете, я очень «элитный», но я клянусь, что не знал о существовании подборщика цветов как профессиональная фигура. Моя вина”.
Мрачность, намерения отомстить, но мантра, которая убежденно циркулирует в волшебных тортеллини секретарши, держит всех в напряжении: «Мы получим тридцать процентов от европейцев». Потому что Элли делает это не одна, а только то, что остальные для нее не старые ДП, а весь срез электората, к которому она обращается. Настолько, что вокруг «Пяти звезд» мы с тревогой смотрим на Джузеппе Конте, который теряет свои удары, и Вирджиния Раджи выглядывает в ответ. Тридцать процентов. Дрожь пробегает среди Демов: что, если бы это было правдой? В Демократической партии терпят и надеются: либо на успех, либо на стук.
SPANISH
“EL COLORISTA”… ¡ARMOCROMISTA!
Cuando el bienpensante y rico Carlo Marx escribió el conocido libro “El Capital” en 1867, su principal intención era combatir la explotación de los trabajadores y evitar que el capitalismo siguiera engrosando en detrimento del trabajo mal pagado, esa era su concepto de filosofía política. Sí, precisamente por esa “coherencia anticapitalista” había prestado su trabajo subversivo para los capitalistas franceses, huyendo a Londres para los ingleses y en definitiva para los americanos… mira esto, el “buen comunista” predicaba de una manera pero en otro económicamente más conveniente… De alguna manera el concepto de igualdad y justa retribución por el trabajo dependiente es ciertamente interesante solo que el filósofo habría imaginado todo pero no que en el 2023 la lucha de clases de los trabajadores y contra los capitalistas podría convertirse en algo exactamente lo contrario de lo que él proponía. Ah si, porque ahora en el comunismo moderno tenemos que arreglar algunas cositas y quizás adaptarlo a lo de hoy porque el mundo comunista ha cambiado “radicalmente chic”… y por lo tanto, como las computadoras, necesitamos empezar la actualización necesaria. Por ejemplo, es vital dar el nombre correcto y adaptarlo a los tiempos, por eso desde Il Capitale hemos pasado a un nuevo título ad hoc como “El Colorista” y las prioridades ahora ya no son los salarios de los trabajadores sino encontrar el color correcto de la “ropa” de los líderes de los descendientes del Partido Comunista. Sí, ahora la nueva moda se llama “análisis de color”, es decir, es simplemente encontrar un color adecuado para cada situación de confrontación política o en reuniones o en los distintos mítines. Déjame darte un ejemplo: vas a un orgullo gay y luego te vistes con los colores del arcoíris, estás en el parlamento en Europa y luego prefieres vestirte de gris claro o más bien azul. Obviamente, los colores no los decide la secretaria del partido, Elly, sino un asesor especial que cobra con un contrato privado regular a unos buenos 100/200 euros la hora… ya una cifra ligeramente superior a los 4/6,00 euros que pagan los trabajadores agrícolas. recibir, pero eso no cuenta cuando se trata de elegancia chic. Y si quieres ahorrar un poco… bueno, los otros líderes del partido siempre pueden imitar y vestirse de color como Elly. Solo tengo un poco de curiosidad pero… cuando los “compañeros” se ven como una mierda, pregunto porque sucede a menudo y de buena gana, desde Bibbiano en adelante han hecho mucho, de qué color de vestido será nuestra “maravillosa y encantadora Elly”. “? Preguntando por un amigo… ¿marrón oscuro o castaño claro? Ah bueno eso de las figuras de mierda es asunto de ellos… pero mientras tanto me gustaria saber si el actual PD hijo del PCI sigue metido en salarios, empleos y viviendas publicas para los ciudadanos y sanidad y para proteger a los indigentes? ¿O, un hecho indiscutible, sólo les preocupan las zonas ZTL de la metrópolis y captar las mejores invitaciones para participar en los hermosos salones de TV o ser los primeros actores en el mundo del entretenimiento? De hecho, desde hace unos treinta años he notado que los mejores cantantes, actores, presentadores y participantes en los diversos programas de entrevistas de televisión, así como varios escritores y periodistas, increíblemente todos afirman ser de izquierda y marxistas. Así que desde hoy cambio el nombre del libro de Carlo Marx y lo llamaré “El colorista”… después de todo, me parece más apropiado dada la ropa y cortes de pelo muy particulares de los ejecutivos de PD y en estilo. igual a las mejores estrellas de Hollywood para luego ser fotografiadas y exhibidas en revistas internacionales. Lo cierto es que estamos muy lejos de la ropa de los comunistas chinos de Mao Tse-tung o de la ropa completamente igualitaria de la Unión Soviética, por no hablar de su estilo de vida… un estilo de auténticos capitalistas frente a los proletarios. He aquí que quizás los “queridos camaradas” no han entendido del todo el verdadero significado del Capital de Carlos… o quizás no lo han leído o quizás no han entendido del todo el significado y contenido del libro épico… o fingir no haberlo entendido… Tal vez. …29042023… https://manliominicucci.myblog.it/
….
28 abril 2023 – 08:31
Elly Schlein sobre Vogue y la “armocromista” para elegir ropa: descontento en los chats de Pd
Una cosa parece segura: en el Partido Demócrata no existe el aburrimiento, en la montaña rusa empujada a velocidad fotónica por Elly Schlein. Aunque (murmura) al volante y en los carruajes de cabeza hay toda la gente que poco tiene que ver con la fiesta. Y entonces miras desde abajo, con el miedo de subir, también porque nadie te invita, sobre todo porque (rumia) si no eres de Emilia, no tienes posibilidad de entrar en lo que ahora muchos llaman «los tortellini mágicos» .
La última ronda del carrusel, la elección de la secretaria para ser entrevistada por Vogue el 25 de abril, está volviendo locos los chats de la dem. No ha sucedido desde el Big Bang, con la decisión de Matteo Renzi de tirar Artículo 18 del Estatuto de los Trabajadores. «Y luego una entrevista exclusiva con Vogue (una conocida revista de izquierda) lanzada el 25 de abril, Día de la Liberación… Realmente no tengo palabras. Puede ser que esté equivocado…” “Por eso no dijo nada en la manifestación, tenía la exclusiva…”. Hasta el eterno retorno de los miedos “leopoldianos”, es decir, los de un partido escalable con el arma de doble filo de las primarias: “El de Schlein parecía una ampliación de capital, en cambio era una OPA hostil…”.
Todos los dolores de estómago son bien conocidos por Elly, quien sin embargo se ve pequeña y pasa. Porque, dice en la entrevista, para llevar la delantera en una discusión hace falta «un ingrediente fundamental, que es estar muy convencido de lo que dices. Creo que tenemos que ser capaces de conectar con las personas a las que queremos representar y tenemos que hacerlo con un lenguaje inclusivo, que va dirigido a todas y todos». Consignas: “Justicia social y justicia climática, pasando por la dignidad del trabajo, contra la explotación y la precariedad y por la igualdad de derechos, en las oportunidades iniciales”.
Luego el desafío a la derecha: «Hay una especie de “internacional nacionalista” que apunta con el dedo hacia abajo: estás enfermo porque te amenazan los que están peor que tú. En cambio, hay que mover el dedo hacia arriba: hay quienes siguieron enriqueciéndose desproporcionadamente, mientras grandes sectores de la sociedad se empobrecían, con las grandes multinacionales pagando casi cero impuestos, cuando los trabajadores tributan por encima del 40%”. Conceptos que también se pueden compartir, permitiendo a los descontentos en el Partido Demócrata, pero que no ponen los pies en el juego que se está gestando en el país. Pero los gemidos al final siempre dan en el mismo clavo: “Todo lo hace sola, nadie nos escucha”. Pero no es así como Schlein se ve a sí mismo: «Siempre lo digo: no me basta solo, no creo en el hombre o la mujer solos al mando. Si elegí presentarme a la dirección del Partido Demócrata es porque me parece el único partido no personal en Italia y esa es su gran fortaleza”. Y luego la pasión por la playstation, por la serie Stranger Things, por el director coreano Kim Ki Duk, por la música de los canadienses «Rural Alberta Advantage», con la canción Four night rider, que siempre le da energía.
Pero el movimiento con el que Elly sorprendió a todos se llama armocromia. Que sería entonces el análisis y estudio de los colores de la persona, una de las tendencias más queridas, que se utiliza para el cuidado de la imagen y que ahora desata la ironía en las redes sociales. «En general digo que sí a los colores y a los consejos de una armocromista, Enrica Chicchio». Que parece cobrar entre 140 y 300 euros la hora por su trabajo y que le aconseja preferir la gabardina de sastre a la parka, como las divas de Hollywood, cuenta a La Repubblica la personal shopper. Abrid cielos, murmura: «¡Y luego se viste muy mal!». «Y entonces me gustaría saber quién lo paga, ¿usted o el partido?». Elly paga, no hay duda, pero el mero hecho de que este tipo de preguntas estén circulando hace el clima. Calenda obviamente interviene en Twitter: «Como sabéis soy muy “elite” pero os juro que desconocía la existencia del color matcher como figura profesional. Mi culpa”.
Malmostatos, intenciones de venganza, pero el mantra que circula convencido en los tortellini mágicos de la secretaria mantiene a todos en alerta: “Conseguiremos el treinta por ciento de los europeos”. Porque Elly no lo hace sola, solo que los demás, para ella, no son los viejos PD, sino todo el sector del electorado al que se dirige. Tanto es así que en los alrededores del Cinco Estrellas miramos con preocupación a Giuseppe Conte que pierde sus tiros, y Virginia Raggi asoma la espalda. Treinta porciento. Un escalofrío corre entre los demócratas: ¿y si fuera verdad? En el Partido Demócrata, uno sufre y espera: o en el éxito, o en el golpe sordo.
ENGLISH
“THE COLORIST”… ARMOCROMIST!
When the right-thinking and wealthy Carlo Marx wrote the well-known book “Capital” in 1867, his main intention was to combat the exploitation of workers and to prevent capitalism from continuing to swell to the detriment of poorly paid work, that was his concept. of political philosophy. Yes, precisely because of that “anti-capitalist coherence” he had lent his subversive work for the French capitalists, fleeing to London for the British and ultimately for the Americans… look at this, the “good communist” preached in one way but in another economically more convenient… In some ways the concept of equality and fair retribution for dependent work is certainly interesting only that the philosopher would have imagined everything but not that in 2023 the class struggle of the workers and those against the capitalists could turn into something exactly the opposite of what he proposed. Ah yes, because now in modern communism we have to fix some little things and maybe adapt it to today because the communist world has changed “radically chic”… and therefore, like computers, we need to start the necessary update. For example, it is vital to give the right name and adapt it to the times, therefore from Il Capitale we have moved on to the new ad hoc title such as “The Colorist” and the priorities now are no longer the workers’ wages but finding the right color ” clothes” of the leaders of the descendants of the Communist Party. Yes, now the new craze is called “color analysis” that is, it is simply finding a color suitable for every situation of political confrontation or in meetings or in the various rallies. Let me give you an example: you go to a gay pride and then you dress in the colors of the rainbow, you are in the parliament in Europe and then you prefer to dress in light gray or rather blue. Obviously the colors are not decided by the party secretary Elly but by a special consultant who is paid with a regular private contract at a good 100/200 euros per hour … already a figure slightly higher than the 4/6.00 euros that farm laborers receive , but that doesn’t count when it comes to chic elegance. And if you want to save a little bit… well, the other party leaders can always imitate and dress in color like Elly. There’s just a little curiosity of mine but… when the “comrades” look like shit, I ask because it happens often and willingly, from Bibbiano onwards they’ve done a lot, what color of dress will our “wonderful and charming Elly”? Asking for a friend… dark brown or light brown? Oh well, that of the shitty figures is their business … but in the meantime I would like to know if the current PD, son of the PCI, is still involved in wages, jobs and public housing for citizens and health care and to protect the indigent? Or, an indisputable fact, are they only concerned with the ZTL areas of the metropolis and with grabbing the best invitations to participate in the beautiful TV lounges or being the first actors in the world of entertainment? Indeed, for about thirty years now I have noticed that the best singers, actors, presenters and participants in the various television talk shows, as well as various writers and journalists, incredibly all claim to be leftists and Marxists. So, from today I’m changing the name of Carlo Marx’s book and I’ll call it “The Colorist”… after all, it seems to me more appropriate given the very particular clothing and haircuts of the PD executives and in style equal to the best stars of Hollywood to then be photographed and put on display in international magazines. What is certain is that we are very far from the clothes of Mao Tse-tung’s Chinese communists or the completely equal clothes of the Soviet Union, not to mention their lifestyle… a style of real capitalists in the face of the proletarians… Here is perhaps the “dear comrades” have not fully understood the true meaning of Charles’ Capital… or perhaps they have not read it or perhaps they have not fully understood the meaning and contents of the epic book… or they pretend not to have understood it … Perhaps. …29042023… https://manliominicucci.myblog.it/
….
April 28, 2023 – 08:31
Elly Schlein on Vogue and the “armocromista” to choose clothes: discontent in the Pd chats
One thing seems certain: in the Democratic Party there is no boredom, on the roller coaster pushed at photonic speed by Elly Schlein. Even if (he mutters) at the wheel and in the head carriages there are all people who have little to do with the party. And so you look from below, with the fear of going up, also because no one invites you, above all because (he ruminates) if you are not from Emilia, you have no chance of entering what many now call «the magic tortellini».
The last round of the carousel, the choice of the secretary to be interviewed by Vogue on April 25, is driving the chats of the dem crazy. It hasn’t happened since the Big Bang, with Matteo Renzi’s decision to throw away Article 18 of the Workers’ Statute. «And then an exclusive interview with Vogue (a well-known left-wing magazine) released on 25 April, Liberation Day… I really have no words. Maybe I’m wrong…” “That’s why he didn’t say anything at the demonstration, he had the exclusive…”. Until the eternal return to “Leopoldian” fears, that is, those of a scalable party with the double-edged sword of the primaries: “Schlein’s seemed like a capital increase, instead it was a hostile takeover bid…”.
All stomach aches well known to Elly, who however looks little and passes. Because, he says in the interview, to have the upper hand in an argument, you need «a fundamental ingredient, that is to be very convinced of what you say. I think we have to be able to connect with the people we want to represent and we have to do it with an inclusive language, which is aimed at everyone and everyone». His watchwords: “Social justice and climate justice, passing through the dignity of work, against exploitation and precariousness and for equality of rights, in the starting opportunities”.
Then the challenge to the right: «There is a kind of “nationalist international” who points the finger downwards: you are sick because you are threatened by those who are worse off than you. Instead, the finger must be moved upwards: there are those who continued to get disproportionately rich, while large sections of society became impoverished, with large multinationals paying almost zero taxes, when workers are taxed above 40%” . Concepts that can also be shared, allowing the disgruntled in the Democratic Party, but who do not put their feet in the game underway in the country. But the moans in the end always strike the same nail: “She does everything by herself, nobody listens to us”. But this is not how Schlein sees himself: «I always say it: I am not enough alone, I do not believe in man or woman alone in command. If I chose to run for leadership of the Democratic Party, it is because it seems to me the only non-personal party in Italy and this is its great strength”. And then the passion for the playstation, for the Stranger things series, for the Korean director Kim Ki Duk, for the music of the Canadians «Rural Alberta Advantage», with the song Four night rider, which always gives her energy.
But the move with which Elly surprised everyone is called armocromia. Which would then be the analysis and study of the colors of the person, one of the most loved trends, which is used for the care of the image and now unleashes irony on social networks. «In general, I say yes to the colors and the advice of an armocromist, Enrica Chicchio». Which she seems to charge between 140 and 300 euros an hour for her work and which advises her to prefer the tailored trench coat to the parka, like the Hollywood divas, the personal shopper tells La Repubblica. Open up heaven, she mumbles: «And then she dresses very badly!». «And then I would like to know who pays it, you or the party?». Elly pays, there is no doubt, but the mere fact that such questions are being circulated makes the climate. Calenda obviously intervenes on Twitter: «As you know I am very “elite” but I swear I was unaware of the existence of the color matcher as a professional figure. My fault”.
Malmostosity, intentions for revenge, but the mantra that circulates convinced in the secretary’s magical tortellini keeps everyone on the alert: “We’ll get thirty per cent from the Europeans”. Because Elly doesn’t do it alone, only that the others, for her, are not the old PDs, but the entire slice of the electorate to which she is addressing. So much so that in the area of the Five Stars you look with concern at Giuseppe Conte who loses his shots, and Virginia Raggi peeps back. Thirty percent. A shiver runs among the Dems: what if it were true? In the Democratic Party you suffer and hope: either in success, or in the thud.
