E VOI… QUANDO CHIEDERETE SCUSA?

È morto il principe e mancato re d’Italia, Vittorio Emanuele IV, e la sinistra politica non trova le parole per giustificare il suo silenzio nel cordoglio e disinteresse. Ieri è stata la giornata della memoria per i massacri delle foibe in Iugoslavia…  e la sinistra politica non trova le parole per giustificare il suo silenzio nel cordoglio e palese disinteresse Va bene, ma ricordiamo che  la repubblica nata nel 1946, col voto d gli italiani, nasce nel sospetto di elezioni taroccate e nell’incertezza politica e nel terrore di diventare una colonia comunista sovietica. Negli anni 70’ e d 80’ del secolo scorso siamo stati testimoni e vittime dei grandi atti terroristici delle Brigate rosse che si sono macchiati di vergognosi omicidi e di aver bruciato vivi dei giovani innocenti solo perché figli del segretario locale del MSI, uno di ventidue e l’altro di dieci anni, nel famoso rogo di  Primavalle a Roma nel 1973. Veniamo all’oggi e alle puerili giustificazioni degne di un bimbo di 4 anni, i parlamentari e politici della sinistra si dichiarano disinteressata perché il nonno del defunto, Vittorio Emanuele III, non ha chiesto scusa agli italiani per aver firmato le leggi razziali nel 1938 e aver permesso al fascismo di prendere il potere del Paese… e che diavolo c’entra il nipote? Non mi sembra che i parenti degli assassini delle Brigate rosse abbiano avuto il confine o peggio l’esilio al contrario degli eredi dei Savoia… non mi risulta. Analogo discorso vale per il Presidente del Consiglio Giorgia Meloni, a lei viene rimproverato di non aver mai preso le distanze dal fascismo e a negarlo pubblicamente e pertanto le foibe non vengono “onorate dalla loro presenza”. Quindi il tutto si quantifica in una sorta di profonda questione legata alle scuse e prese di distanze dal passato di 80 anni fa… Curiosamente per la sinistra politica italiana penso che se anche ci fossero state le scuse negli anni del dopoguerra sicuramente le cose politicamente non sarebbero cambiate anche perché l’Italia post fascista tenne in piedi le istituzioni e ministeri vari avvalendosi proprio della collaborazione dei vecchi dipendenti pubblici fascisti e questo non lo dice nessuno perché non piace… Ovviamente non fa comodo a nessuno ricordarlo ma a loro piace parlare solo di scuse e di prese di distanza perché così è conveniente e toglie l’imbarazzo di presenziare certi eventi dove l’ideologia violenta comunista ha mostrato il suo vero volto. Però, noto che la sinistra è così sensibile alle scuse e prese di distanza e le pretende dal centro destra specie quelli del governo, ma mi chiedo perché nella questione foibe non chiedono scusa agli italiani e non prendono le distanze dai criminali comunisti jugoslavi? Perché non chiedono scusa e perdono per i crimini delle Brigate rosse e dei tanti omicidi da loro commessi sino a quello del prof. Biagi nel 2002 non dimenticando quello di D’Antona nel 1999? E perché non hanno mai preso le distanze da loro e chiesto scusa ai parenti delle vittime? E perché non prendono le distanze e chiudono scusa all’Europa intera quando gli anarchici, visto che li sostengono sempre e comunque,  picchiano con dei martelli un libero cittadino ungherese che la pensa diversamente e all’opposto di loro? Siamo difronte alla solita ricetta del due pesi e due misure? Oppure come penso io i crimini perpetrati dai nipotini di Carlo Marx sono sempre giusti e quindi assassinare uno che la pensa diversamente è “politically correct”? Quando affermo che i loro movimenti e partiti  sono la metastasi dell’Europa sbaglio? … 11022024… https://manliominicucci.myblog.it/

….

 

l massacro delle foibe e il «silenzio di Stato»

La memoria delle foibe

Secondo i dizionari della lingua italiana, le foibe sono un fenomeno geologico tipico del paesaggio carsico e, in particolare, indicano le fenditure, a volte profonde anche alcune decine di metri, che si «aprono sul fondo di una dolina o di una depressione del terreno e che l’erosione millenaria delle acque ha scavato nella spugna della roccia in forme gigantesche e profonde». Nella mente degli abitanti della Venezia Giulia tale termine evoca invece il dramma vissuto da quelle popolazioni di confine all’indomani della fine della seconda guerra mondiale, quando nei mesi di maggio-giugno del 1945 migliaia di italiani furono «infoibati» dall’esercito di Tito e dai partigiani iugoslavi, che avevano occupato quella regione (che era parte del Regno d’Italia) con l’intento di annetterla alla nuova Repubblica Socialista di Iugoslavia. In realtà, delle migliaia di italiani trucidati dai titini soltanto una parte furono di fatto «infoibati», mentre la maggior parte di essi morirono — per fame, per malattia o in seguito alle violenze o ai maltrattamenti subiti — nei campi di concentramento iugoslavi o, semplicemente, furono uccisi dai soldati (o dai partigiani comunisti) durante le operazioni di raccolta o di trasporto verso quei terribili campi di morte. Come si è andato creando, subito dopo la fine della seconda guerra mondiale, il «silenzio di Stato» sull’eccidio delle popolazioni giuliane del maggio-giugno 1945 da parte dell’esercito di Tito e dei partigiani comunisti? Quali sono stati i motivi che hanno condotto a scorporare dalla coscienza collettiva fatti criminosi così gravi che hanno coinvolto diverse migliaia di cittadini italiani, barbaramente trucidati spesso soltanto per il fatto di essere italiani? Perché tale vergognoso silenzio da parte di uno Stato che ha sempre ricordato e commemorato i propri caduti per la patria?

Furono in realtà motivi di ordine politico-nazionale e internazionale che imposero tale imbarazzante «silenzio» su quanto era accaduto agli italiani di quelle zone di confine. Innanzitutto fu la nuova collocazione della Iugoslavia sullo scacchiere politico-strategico dell’Europa della guerra fredda che spinse le potenze occidentali, e tra queste anche l’Italia, ad assumere nei confronti del regime di Tito un atteggiamento più morbido. Quando nel 1948 si consumò la rottura tra Tito e Stalin e il regime di Belgrado fu condannato da Mosca come «deviazionista», i Paesi occidentali fecero di tutto per attirarlo entro la propria sfera di influenza politica e staccarlo dal blocco sovietico. Venne così meno l’interesse a riconsiderare sia in sede storica sia in sede politica i problemi aperti dall’occupazione iugoslava del maggio-giugno 1945 e a far luce una volta per tutte sulle migliaia di italiani scomparsi in quel breve lasso di tempo. In questo modo la spiegazione data dal Governo di Belgrado già all’indomani dei massacri su quegli «spiacevoli fatti» (cioè la tesi dei criminali di guerra) si impose in realtà come una sorta di versione ufficiale che la diplomazia occidentale (compresa quella italiana) accettò passivamente.

Riportare alla memoria quei fatti è quindi oggi un obbligo morale che si impone alla coscienza civile della nazione; spetta perciò sia all’autorità pubblica sia alla ricerca storica promuoverla, ma nella verità e nell’aderenza critica ai fatti, senza però che essa venga strumentalizzata (come purtroppo è a volte avvenuto) per fini politici o di parte.

Si ricorda il contrasto fra i partigiani comunisti filo-iugoslavi della brigata Garibaldi-Natisone e i partigiani della brigata Osoppo, appartenenti per lo più a partiti democratici moderati, che si erano dichiarati contrari alla proposta formulata dai partigiani iugoslavi, e accettata da quelli della Garibaldi, di lasciare a loro la dirigenza del movimento resistenziale in Venezia Giulia, vedendo in essa adombrato il piano di una conquista anche violenta di quei territori italiani. Su questo sfondo di reciproci sospetti e accuse di tradimento il 7 febbraio 1945 si consumò la strage di Porzus, dove alcuni partigiani della brigata Garibaldi trucidarono, dopo averli attirati in una trappola, 22 partigiani della Osoppo; questo fatto sanzionò in modo evidente la frattura che ormai si era creata all’interno del movimento resistenziale giuliano.

 

 

ENGLISH

 

AND YOU… WHEN WILL YOU APOLOGIZE?

 

The prince and failed king of Italy, Vittorio Emanuele IV, has died, and the political left cannot find the words to justify his silence in mourning and disinterest. Yesterday was the day of remembrance for the massacres in the Foibe in Yugoslavia… and the political left cannot find the words to justify its silence in mourning and obvious disinterest. Okay, but let’s remember that the republic born in 1946, with the vote of the Italians , was born in the suspicion of fake elections and in the political uncertainty and in the terror of becoming a Soviet communist colony. In the 70s and 80s of the last century we were witnesses and victims of the great terrorist acts of the Red Brigades who were guilty of shameful murders and of burning innocent young people alive just because they were children of the local secretary of the MSI, one of twenty-two and the other was ten years old, in the famous Primavalle fire in Rome in 1973. We come to today and the childish justifications worthy of a 4 year old child, the parliamentarians and politicians of the left declare themselves disinterested because the grandfather of the deceased, Vittorio Emanuele III, he didn’t apologize to the Italians for having signed the racial laws in 1938 and allowing fascism to take power of the country… and what the hell does his nephew have to do with it? It doesn’t seem to me that the relatives of the assassins of the Red Brigades had the border or worse, exile, unlike the heirs of the Savoy… I don’t know. The same goes for the Prime Minister Giorgia Meloni, she is reproached for never having distanced herself from fascism and for denying it publicly and therefore the foibe are not “honored by their presence”. So everything is quantified in a sort of profound question linked to apologies and distancing from the past of 80 years ago… Curiously for the Italian political left I think that even if there had been apologies in the post-war years things would certainly not have been politically also changed because post-fascist Italy kept the various institutions and ministries afloat by making use of the collaboration of the old fascist public employees and no one says this because they don’t like it… Obviously it doesn’t help anyone to remember it but they like to just talk of apologies and distancing because this is convenient and removes the embarrassment of attending certain events where the violent communist ideology has shown its true face. However, I note that the left is so sensitive to apologies and distances and demands them from the center right especially those in the government, but I wonder why in the Foibe issue they don’t apologize to the Italians and don’t distance themselves from the Yugoslav communist criminals? Because they don’t apologize and forgive for the crimes of the Red Brigades and the many murders committed by them up to that of the professor. Biagi in 2002 without forgetting that of D’Antona in 1999? And why did they never distance themselves from them and apologize to the victims’ relatives? And why don’t they distance themselves and apologize to the whole of Europe when the anarchists, given that they always support them no matter what, beat with hammers a free Hungarian citizen who thinks differently and the opposite of them? Are we faced with the usual recipe of double standards? Or, as I think, are the crimes perpetrated by Carlo Marx’s grandchildren always right and therefore murdering someone who thinks differently is “politically correct”? When I say that their movements and parties are the metastasis of Europe, am I wrong? … 11022024… https://manliominicucci.myblog.it/

….

 

the massacre of the foibe and the “state silence”

 

The memory of the foibe

According to Italian dictionaries, foibe are a typical geological phenomenon of the karst landscape and, in particular, indicate the fissures, sometimes even a few tens of meters deep, which «open at the bottom of a sinkhole or a depression in the ground and that the millenary erosion of the waters has dug gigantic and deep shapes into the sponge of the rock.” In the minds of the inhabitants of Venezia Giulia, this term instead evokes the drama experienced by those border populations in the aftermath of the end of the Second World War, when in the months of May-June 1945 thousands of Italians were “infohibed” by Tito’s army and by the Yugoslav partisans, who had occupied that region (which was part of the Kingdom of Italy) with the intention of annexing it to the new Socialist Republic of Yugoslavia. In reality, of the thousands of Italians massacred by the Titoites, only a part were actually “infoibated”, while the majority of them died – from hunger, disease or as a result of the violence or mistreatment they suffered – in the Yugoslavian concentration camps or, simply, they were killed by soldiers (or communist partisans) during collection or transport operations to those terrible death camps. How it went creating, immediately after the end of the Second World War, the “state silence” on the massacre of the Julian populations of May-June 1945 by Tito’s army and the communist partisans? What were the reasons that led to separating from the collective conscience such serious criminal events that involved several thousand Italian citizens, barbarically massacred, often simply for the fact of being Italian? Why such shameful silence on the part of a State that has always remembered and commemorated its own fallen for its country?

In reality, it was political, national and international reasons that imposed such an embarrassing “silence” on what had happened to the Italians in those border areas. First of all, it was Yugoslavia’s new position on the political-strategic chessboard of Cold War Europe that pushed the Western powers, including Italy, to take a softer attitude towards Tito’s regime. When the rift between Tito and Stalin occurred in 1948 and the Belgrade regime was condemned by Moscow as “deviationist”, Western countries did everything they could to draw it into their sphere of political influence and separate it from the Soviet bloc. There was thus no interest in reconsidering both historically and politically the problems opened by the Yugoslav occupation of May-June 1945 and in shedding light once and for all on the thousands of Italians who disappeared in that short period of time. In this way the explanation given by the Government of Belgrade already in the aftermath of the massacres on those “unpleasant facts” (i.e. the thesis of the war criminals) actually imposed itself as a sort of official version that Western diplomacy (including the Italian one) he accepted passively.

Bringing those facts to mind is therefore today a moral obligation that imposes itself on the civil conscience of the nation; it is therefore up to both public authority and historical research to promote it, but in truth and with critical adherence to the facts, without however allowing it to be exploited (as has unfortunately sometimes happened) for political or partisan purposes.

We recall the contrast between the pro-Yugoslav communist partisans of the Garibaldi-Natisone brigade and the partisans of the Osoppo brigade, belonging mostly to moderate democratic parties, who had declared themselves against the proposal formulated by the Yugoslav partisans, and accepted by those of Garibaldi, to leave the leadership of the resistance movement in Venezia Giulia to them, seeing in it the plan for even a violent conquest of those Italian territories. Against this background of mutual suspicions and accusations of betrayal, the Porzus massacre took place on 7 February 1945, where some partisans of the Garibaldi brigade murdered 22 partisans of the Osoppo after having lured them into a trap; this fact clearly sanctioned the fracture that had now been created within the Julian resistance movement.

 

FRENCH

 

ET VOUS… QUAND ALLEZ-VOUS VOUS EXCUSER ?

 

Le prince et roi raté d’Italie, Vittorio Emanuele IV, est décédé, et la gauche politique ne trouve pas les mots pour justifier son silence de deuil et de désintérêt. Hier c’était le jour de la mémoire des massacres de la Foibe en Yougoslavie… et la gauche politique ne trouve pas les mots pour justifier son silence dans le deuil et le désintérêt évident. D’accord, mais rappelons que la république née en 1946, avec le vote des Italiens, est né dans la suspicion de fausses élections, dans l’incertitude politique et dans la terreur de devenir une colonie communiste soviétique. Dans les années 70 et 80 du siècle dernier, nous avons été témoins et victimes des grands actes terroristes des Brigades rouges, coupables de meurtres honteux et d’avoir brûlé vifs des jeunes innocents simplement parce qu’ils étaient les enfants du secrétaire local du MSI, un de vingt-deux ans et l’autre de dix ans, lors du célèbre incendie de la Primavalle à Rome en 1973. Nous en arrivons aujourd’hui aux justifications puériles dignes d’un enfant de 4 ans, les parlementaires et hommes politiques de gauche se déclarent désintéressés car le grand-père du défunt, Vittorio Emanuele III, il ne s’est pas excusé auprès des Italiens pour avoir signé les lois raciales en 1938 et permis au fascisme de prendre le pouvoir dans le pays… et qu’est-ce que son neveu a à voir là-dedans ? Il ne me semble pas que les proches des assassins des Brigades rouges aient eu la frontière ou pire, l’exil, contrairement aux héritiers des Savoie… Je ne sais pas. Il en va de même pour la Première ministre Giorgia Meloni, à qui on reproche de ne jamais s’être distancé du fascisme et de le nier publiquement et donc les foibe ne sont pas “honorés de leur présence”. Tout est donc quantifié dans une sorte de question profonde liée aux excuses et à l’éloignement du passé d’il y a 80 ans… Curieusement pour la gauche politique italienne, je pense que même s’il y avait eu des excuses dans les années d’après-guerre, les choses ne seraient certainement pas ont également changé politiquement parce que l’Italie post-fasciste a maintenu à flot les différentes institutions et ministères en utilisant la collaboration des anciens fonctionnaires fascistes et personne ne dit cela parce qu’il n’aime pas ça… Évidemment, cela n’aide pas personne ne s’en souvient, mais ils aiment simplement parler d’excuses et de distanciation parce que cela est pratique et élimine l’embarras d’assister à certains événements où l’idéologie communiste violente a montré son vrai visage. Cependant, je constate que la gauche est très sensible aux excuses et aux distances et qu’elle les exige du centre-droit, en particulier de ceux du gouvernement, mais je me demande pourquoi, dans le dossier Foibe, ils ne s’excusent pas auprès des Italiens et ne prennent pas leurs distances avec les criminels communistes yougoslaves ? Parce qu’ils ne s’excusent pas et ne pardonnent pas les crimes des Brigades rouges et les nombreux meurtres commis par eux jusqu’à celui du professeur. Biagi en 2002 sans oublier celle de D’Antona en 1999 ? Et pourquoi n’ont-ils jamais pris leurs distances et ne se sont-ils jamais excusés auprès des proches des victimes ? Et pourquoi ne prennent-ils pas leurs distances et ne s’excusent-ils pas auprès de l’Europe entière lorsque les anarchistes, étant donné qu’ils les soutiennent toujours quoi qu’il arrive, frappent à coups de marteau un citoyen hongrois libre qui pense différemment et à l’opposé d’eux ? Sommes-nous confrontés à la recette habituelle des deux poids, deux mesures ? Ou, comme je le pense, les crimes perpétrés par les petits-enfants de Carlo Marx sont-ils toujours justes et donc assassiner quelqu’un qui pense différemment est-il « politiquement correct » ? Quand je dis que leurs mouvements et partis sont la métastase de l’Europe, est-ce que je me trompe ? … 11022024… https://manliominicucci.myblog.it/

….

 

le massacre des foibe et le « silence d’État »

 

La mémoire du foibe

Selon les dictionnaires italiens, les foibe sont un phénomène géologique typique du paysage karstique et désignent en particulier les fissures, parfois même de quelques dizaines de mètres de profondeur, qui « s’ouvrent au fond d’un gouffre ou d’une dépression du sol et qui l’érosion millénaire des eaux a creusé des formes gigantesques et profondes dans l’éponge de la roche.” Dans l’esprit des habitants de Venezia Giulia, ce terme évoque plutôt le drame vécu par ces populations frontalières au lendemain de la fin de la Seconde Guerre mondiale, lorsque, dans les mois de mai-juin 1945, des milliers d’Italiens furent « infohibés » par de Tito et par les partisans yougoslaves qui avaient occupé cette région (qui faisait partie du Royaume d’Italie) avec l’intention de l’annexer à la nouvelle République socialiste de Yougoslavie. En réalité, parmi les milliers d’Italiens massacrés par les titistes, seule une partie a été réellement « infoibée », tandis que la majorité d’entre eux sont morts – de faim, de maladie ou à cause des violences ou des mauvais traitements qu’ils ont subis – dans les camps de concentration yougoslaves. ou, tout simplement, ils ont été tués par des militaires (ou des partisans communistes) lors d’opérations de collecte ou de transport vers ces terribles camps de la mort. Comment ça s’est passé créer, immédiatement après la fin de la Seconde Guerre mondiale, le « silence d’État » sur le massacre des populations juliennes de mai-juin 1945 par l’armée de Tito et les partisans communistes ? Quelles ont été les raisons qui ont conduit à éloigner de la conscience collective des événements criminels aussi graves qui ont impliqué plusieurs milliers de citoyens italiens, massacrés de manière barbare, souvent simplement parce qu’ils étaient italiens ? Pourquoi un tel silence honteux de la part d’un État qui a toujours rappelé et commémoré ses propres victimes ?

En réalité, ce sont des raisons politiques, nationales et internationales qui ont imposé un « silence » si embarrassant sur ce qui était arrivé aux Italiens dans ces zones frontalières. Tout d’abord, c’est la nouvelle position de la Yougoslavie sur l’échiquier politico-stratégique de l’Europe de la guerre froide qui a poussé les puissances occidentales, dont l’Italie, à adopter une attitude plus douce à l’égard du régime de Tito. Lorsque la rupture entre Tito et Staline s’est produite en 1948 et que le régime de Belgrade a été condamné par Moscou comme « déviationniste », les pays occidentaux ont fait tout ce qu’ils ont pu pour l’attirer dans leur sphère d’influence politique et le séparer du bloc soviétique. Il n’y avait donc aucun intérêt à reconsidérer, tant sur le plan historique que politique, les problèmes ouverts par l’occupation yougoslave de mai-juin 1945 et à faire la lumière une fois pour toutes sur les milliers d’Italiens disparus dans ce court laps de temps. De cette manière, l’explication donnée par le gouvernement de Belgrade, déjà après les massacres, sur ces “faits désagréables” (c’est-à-dire la thèse des criminels de guerre) s’est en fait imposée comme une sorte de version officielle que la diplomatie occidentale (y compris la diplomatie italienne) ) il a accepté passivement.

Rappeler ces faits est donc aujourd’hui une obligation morale qui s’impose à la conscience civile de la nation ; il appartient donc à la fois aux pouvoirs publics et à la recherche historique de la promouvoir, mais en vérité et dans une adhésion critique aux faits, sans toutefois permettre qu’elle soit exploitée (comme cela s’est malheureusement parfois produit) à des fins politiques ou partisanes.

On se souvient du contraste entre les partisans communistes pro-yougoslaves de la brigade Garibaldi-Natisone et les partisans de la brigade Osoppo, appartenant pour la plupart à des partis démocrates modérés, qui s’étaient déclarés contre la proposition formulée par les partisans yougoslaves et acceptée par ceux de Garibaldi, de leur laisser la direction du mouvement de résistance en Venise Julienne, y voyant le projet même d’une conquête violente de ces territoires italiens. Sur ce fond de soupçons mutuels et d’accusations de trahison, eut lieu le massacre de Porzus le 7 février 1945, où des partisans de la brigade Garibaldi assassinèrent 22 partisans de l’Osoppo après les avoir attirés dans un piège ; ce fait sanctionnait clairement la fracture qui s’était alors créée au sein du mouvement de résistance julien.

 

 

CHINESE

 

而你……你什么时候道歉？

 

意大利王子和失败的国王维托里奥·埃马努埃莱四世去世了，政治左派找不到言语来证明其哀悼和漠不关心的沉默是合理的。 昨天是南斯拉夫福伊贝大屠杀的纪念日……政治左翼找不到合适的词语来证明其哀悼中的沉默和明显的漠不关心。好吧，但让我们记住，1946 年诞生的共和国，拥有投票权意大利人的诞生是在对假选举的怀疑、政治的不确定性以及成为苏联共产主义殖民地的恐惧中诞生的。 在上世纪 70 年代和 80 年代，我们是红色旅伟大恐怖行为的目击者和受害者，他们犯下了可耻的谋杀罪，并仅仅因为无辜的年轻人是 MSI 当地秘书的孩子而被活活烧死。 1973 年，在罗马著名的普里马瓦莱火灾中，一个 22 岁，另一个 10 岁。我们今天看到，对于一个 4 岁孩子的幼稚辩解，左翼议员和政治家宣称自己不感兴趣，因为死者的祖父维托里奥·埃马努埃莱三世，他没有因为 1938 年签署种族法并允许法西斯主义掌权而向意大利人道歉……而他的侄子与这到底有什么关系呢？ 在我看来，红色旅刺客的亲属没有边界，或者更糟糕的是，流放，不像萨沃伊的继承人……我不知道。 总理乔治亚·梅洛尼（Giorgia Meloni）也是如此，她因从未与法西斯主义保持距离并公开否认法西斯主义而受到指责，因此FOIBE并没有“因他们的存在而感到荣幸”。 因此，一切都被量化为一种深刻的问题，与道歉和与 80 年前的过去保持距离有关……奇怪的是，对于意大利政治左派来说，我认为即使战后几年有道歉，事情也肯定不会发生。政治上也发生了变化，因为后法西斯意大利通过利用旧法西斯公共雇员的合作来维持各个机构和部委的运转，没有人这么说，因为他们不喜欢它……显然这没有帮助任何人都可以记住它，但他们喜欢只谈论道歉和疏远，因为这很方便，并且消除了参加某些暴力共产主义意识形态暴露其真面目的活动的尴尬。 然而，我注意到左派对道歉和保持距离非常敏感，并要求中右翼特别是政府中的人道歉，但我想知道为什么在福伊比问题上他们不向意大利人道歉，也不与意大利人保持距离。南斯拉夫共产主义罪犯？ 因为他们不为红色旅的罪行以及他们所犯下的许多谋杀案道歉和原谅，直到教授。 2002 年的比亚吉，还没有忘记 1999 年的德安东尼吗？ 为什么他们从来不与他们保持距离，并向受害者亲属道歉？ 当无政府主义者无论如何都支持他们时，他们为什么不保持距离并向整个欧洲道歉，用锤子殴打一个与他们想法不同且相反的自由匈牙利公民呢？ 我们是否面临着常见的双重标准？ 或者，正如我所想，卡洛·马克思的孙辈所犯下的罪行总是正确的，因此谋杀不同想法的人是“政治正确的”吗？ 当我说他们的运动和政党是欧洲的转移时，我错了吗？ … 11022024 … https://manliominicucci.myblog.it/

……

 

对福伊布的屠杀和“国家沉默”

 

福贝的记忆

根据意大利词典的记载，foibe 是喀斯特地貌的一种典型地质现象，特别是指裂缝，有时甚至深达几十米，“在天坑或地面凹陷的底部打开，经过千年的海水侵蚀，在岩石的海绵中挖出了巨大而深邃的形状。” 在威尼斯朱利亚居民的心目中，这个词反而让人想起二战结束后边境居民所经历的戏剧性事件，1945 年 5 月至 6 月的几个月里，成千上万的意大利人受到了“信息抑制”。铁托的军队和南斯拉夫游击队占领了该地区（意大利王国的一部分），意图将其吞并到新的南斯拉夫社会主义共和国。 事实上，在被铁托分子屠杀的数千名意大利人中，只有一部分实际上被“信息化”，而他们中的大多数人死于饥饿、疾病或由于遭受暴力或虐待而死在南斯拉夫集中营中或者，简单地说，他们在收集或运送到那些可怕的死亡营的过程中被士兵（或共产党游击队）杀害。 进展如何 在第二次世界大战结束后立即对 1945 年 5 月至 6 月铁托军队和共产党游击队对朱利安居民的屠杀实行“国家沉默”？ 是什么原因导致数千名意大利公民遭到野蛮屠杀的严重犯罪事件脱离了集体良知，而这些事件往往仅仅是因为他们是意大利人？ 为什么一个始终铭记并纪念自己为国家阵亡的国家却如此可耻地保持沉默？

事实上，正是出于政治、国家和国际原因，意大利人在这些边境地区发生的事情才陷入了令人尴尬的“沉默”。 首先，南斯拉夫在冷战欧洲政治战略棋盘上的新地位促使包括意大利在内的西方列强对铁托政权采取了更为温和的态度。 1948年铁托与斯大林发生裂痕，贝尔格莱德政权被莫斯科谴责为“偏差主义者”时，西方国家千方百计将其纳入自己的政治势力范围，并将其与苏联集团割裂开来。 因此，人们没有兴趣从历史和政治角度重新考虑 1945 年 5 月至 6 月南斯拉夫占领所带来的问题，也没有兴趣一劳永逸地揭露在那短短的时间内失踪的数千名意大利人。 这样，贝尔格莱德政府在大屠杀之后就已经对那些“令人不快的事实”（即战犯论点）给出的解释实际上强加了自己作为西方外交（包括意大利外交）所接受的一种官方版本。被动地。

因此，今天牢记这些事实已成为国家公民良知的道德义务。 因此，公共当局和历史研究有责任促进这一点，但要诚实并严格遵守事实，但不允许它被用于政治或党派目的（不幸的是，有时发生的情况）。

我们记得加里波第-纳蒂索内旅的亲南斯拉夫共产主义游击队和奥索波旅的游击队之间的对比，后者大多属于温和的民主党派，他们宣称反对南斯拉夫游击队提出的、但被南斯拉夫游击队所接受的建议。加里波第将威尼斯朱利亚抵抗运动的领导权交给他们，认为其中有一个甚至以暴力征服这些意大利领土的计划。 在这种互相猜疑和指责背叛的背景下，1945年2月7日发生了波尔祖斯大屠杀，加里波第旅的一些游击队将22名奥索波游击队的游击队员诱入陷阱后杀害了他们； 这一事实显然认可了朱利安抵抗运动内部现在已经产生的分裂。

 

RUSSIAN

 

А ТЫ… КОГДА ТЫ ИЗВИНИШЬСЯ?

 

Принц и несостоявшийся король Италии Витторио Эммануэле IV умер, и левые политические силы не могут найти слов, чтобы оправдать свое молчание трауром и равнодушием. Вчера был день памяти резни в Фойбе в Югославии… и левые политики не могут найти слов, чтобы оправдать свое молчание в трауре и очевидной незаинтересованности. Хорошо, но давайте вспомним, что республика, родившаяся в 1946 году, с голосованием итальянцев, родился в подозрении в фальсификации выборов, в политической неопределенности и в страхе стать советской коммунистической колонией. В 70-х и 80-х годах прошлого века мы были свидетелями и жертвами великих террористических актов Красных бригад, виновных в позорных убийствах и сожжении заживо невинных молодых людей только потому, что они были детьми местного секретаря МСИ, одного двадцати двух лет, а другому было десять лет, во время знаменитого пожара Примавалле в Риме в 1973 году. дедушка покойного, Витторио Эмануэле III, он не извинился перед итальянцами за то, что подписал расовые законы в 1938 году и позволил фашизму захватить власть в стране… и какое, черт возьми, отношение к этому имеет его племянник? Мне не кажется, что у родственников убийц Красных Бригад была граница или того хуже ссылка, в отличие от наследников Савойи… Не знаю. То же самое касается и премьер-министра Джорджии Мелони: ее упрекают в том, что она никогда не дистанцировалась от фашизма и публично отрицала его, и поэтому фобе не «удостоены чести своим присутствием». Таким образом, все количественно выражается в своего рода глубоком вопросе, связанном с извинениями и дистанцированием от прошлого 80-летней давности… Любопытно, что для итальянских левых политических сил я думаю, что даже если бы в послевоенные годы были извинения, ничего бы не произошло. были также изменены политически, потому что постфашистская Италия поддерживала на плаву различные учреждения и министерства, используя сотрудничество старых фашистских государственных служащих, и никто этого не говорит, потому что им это не нравится… Очевидно, это не помогает любой может это помнить, но им нравится просто говорить об извинениях и дистанцировании, потому что это удобно и устраняет смущение от посещения определенных мероприятий, где жестокая коммунистическая идеология показала свое истинное лицо. Однако я отмечаю, что левые очень чувствительны к извинениям и дистанцированию и требуют их от правоцентристов, особенно от тех, кто находится в правительстве, но мне интересно, почему в вопросе Фоибе они не извиняются перед итальянцами и не дистанцируются от югославские коммунистические преступники? Потому что они не извиняются и не прощают преступлений Красных Бригад и многих убийств, совершенных ими, вплоть до убийства профессора. Бьяджи в 2002 году, не забывая о Д’Антоне в 1999 году? И почему они никогда не дистанцировались от них и не извинились перед родственниками погибших? И почему они не дистанцируются и не извиняются перед всей Европой, когда анархисты, учитывая, что они всегда их поддерживают, несмотря ни на что, избивают молотками свободного венгерского гражданина, думающего иначе и противоположно им? Сталкиваемся ли мы с обычным рецептом двойных стандартов? Или, как я думаю, преступления, совершаемые внуками Карло Маркса, всегда справедливы, и поэтому убийство того, кто думает иначе, является «политкорректным»? Когда я говорю, что их движения и партии являются метастазами Европы, я ошибаюсь? … 11022024… https://manliominicucci.myblog.it/

….

 

расправа над фуабе и “государственное молчание”

 

Память о фобе

Согласно итальянским словарям, фойбе являются типичным геологическим явлением карстового ландшафта и, в частности, обозначают трещины, иногда даже глубиной в несколько десятков метров, которые «открываются на дне провала или впадины в земле и которые Тысячелетняя водная эрозия создала в губке скалы гигантские и глубокие формы». В сознании жителей Венеции Джулии этот термин вместо этого вызывает драму, которую пережило это приграничное население после окончания Второй мировой войны, когда в мае-июне 1945 года тысячи итальянцев были «инфогибированы» армией Тито и югославскими партизанами, оккупировавшими этот регион (который был частью Королевства Италия) с намерением присоединить его к новой Социалистической Республике Югославии. В действительности из тысяч итальянцев, истребленных титовцами, только часть была фактически «информирована», тогда как большинство из них умерло — от голода, болезней или в результате насилия или плохого обращения, которому они подвергались, — в югославских концентрационных лагерях. или, просто, они были убиты солдатами (или коммунистическими партизанами) во время операций по сбору или транспортировке в те страшные лагеря смерти. Как все прошло создание сразу после окончания Второй мировой войны «государственного молчания» по поводу резни юлианского населения в мае-июне 1945 года армией Тито и коммунистическими партизанами? Каковы были причины, побудившие отделить от коллективного сознания такие серьезные преступные события, в которых участвовали несколько тысяч итальянских граждан, варварски убитых, зачастую просто за то, что они были итальянцами? Почему такое позорное молчание со стороны государства, которое всегда помнит и чтит память своих павших за свою страну?

На самом деле именно политические, национальные и международные причины заставили столь позорное «молчание» о том, что произошло с итальянцами в этих приграничных районах. Прежде всего, именно новое положение Югославии на политико-стратегической шахматной доске Европы времен холодной войны подтолкнуло западные державы, в том числе Италию, к более мягкому отношению к режиму Тито. Когда в 1948 году произошел раскол между Тито и Сталиным и белградский режим был осужден Москвой как «уклонистский», западные страны сделали все возможное, чтобы вовлечь его в свою сферу политического влияния и отделить от советского блока. Таким образом, не было никакого интереса переосмыслить как исторически, так и политически проблемы, возникшие в результате югославской оккупации в мае-июне 1945 года, и пролить свет раз и навсегда на тысячи итальянцев, исчезнувших за этот короткий период времени. Таким образом, объяснение этих «неприятных фактов» (т. е. тезиса о военных преступниках), данное белградским правительством уже после резни, фактически утвердилось как своего рода официальная версия о том, что западная дипломатия (в том числе итальянская) была принята им. пассивно.

Таким образом, приведение этих фактов в голову сегодня является моральным долгом, который накладывает себя на гражданское сознание нации; поэтому и общественная власть, и исторические исследования должны продвигать его, но правдиво и с критическим соблюдением фактов, не позволяя, однако, использовать его (как, к сожалению, иногда случалось) в политических или партийных целях.

Мы вспоминаем контраст между проюгославскими коммунистическими партизанами бригады Гарибальди-Натисоне и партизанами бригады Осоппо, принадлежащими в основном к умеренным демократическим партиям, которые высказались против предложения, сформулированного югославскими партизанами и принятого партизанами Югославии. Гарибальди оставить им руководство движением сопротивления в Венеции Джулии, видя в этом план даже насильственного завоевания этих итальянских территорий. На этом фоне взаимных подозрений и обвинений в предательстве 7 февраля 1945 года произошла резня в Порзусе, когда некоторые партизаны бригады Гарибальди убили 22 партизана Осоппо, заманив их в ловушку; этот факт явно санкционировал раскол, который теперь возник внутри юлианского движения сопротивления.

 

SPANISH

 

Y TÚ… ¿CUÁNDO TE DISCULPARÁS?

 

Ha muerto el príncipe y rey fallido de Italia, Vittorio Emanuele IV, y la izquierda política no encuentra palabras para justificar su silencio de luto y desinterés. Ayer fue el día de recuerdo de las masacres de la Foibe en Yugoslavia… y la izquierda política no encuentra palabras para justificar su silencio de luto y evidente desinterés. Vale, pero recordemos que la república nacida en 1946, con el voto de los italianos, nació de la sospecha de elecciones falsas y de la incertidumbre política y del terror de convertirse en una colonia comunista soviética. En los años 70 y 80 del siglo pasado fuimos testigos y víctimas de los grandes actos terroristas de las Brigadas Rojas, culpables de vergonzosos asesinatos y de quemar vivos a jóvenes inocentes sólo por ser hijos del secretario local del MSI, un de veintidós y el otro diez años, en el famoso incendio de Primavalle en Roma en 1973. Llegamos al día de hoy y las justificaciones infantiles dignas de un niño de 4 años, los parlamentarios y políticos de izquierda se declaran desinteresados porque el El abuelo del difunto, Vittorio Emanuele III, no pidió disculpas a los italianos por haber firmado las leyes raciales en 1938 y permitir que el fascismo tomara el poder del país… ¿y qué carajo tiene que ver su sobrino en eso? No me parece que los familiares de los asesinos de las Brigadas Rojas tuvieran la frontera o peor aún, el exilio, a diferencia de los herederos de los Saboya… No lo sé. Lo mismo ocurre con la primera ministra Giorgia Meloni, a la que se le reprocha no haberse distanciado nunca del fascismo y negarlo públicamente y, por tanto, los foibe no se sienten “honrados por su presencia”. Así que todo se cuantifica en una especie de pregunta profunda ligada a las disculpas y al distanciamiento del pasado de hace 80 años… Curiosamente para la izquierda política italiana creo que incluso si hubiera habido disculpas en los años de la posguerra, las cosas ciertamente no habrían sido así. han cambiado también políticamente porque la Italia posfascista mantuvo a flote las distintas instituciones y ministerios aprovechando la colaboración de los viejos empleados públicos fascistas y nadie dice esto porque no les gusta… Obviamente no ayuda cualquiera lo recuerda pero les gusta hablar simplemente de disculpas y distanciamiento porque esto es conveniente y les quita la vergüenza de asistir a ciertos eventos donde la violenta ideología comunista ha mostrado su verdadera cara. Sin embargo, observo que la izquierda es muy sensible a las disculpas y a las distancias y las exige al centro derecha, especialmente a los que están en el gobierno, pero me pregunto por qué en el tema Foibe no piden disculpas a los italianos y no se distancian de ¿Los criminales comunistas yugoslavos? Porque no piden disculpas ni perdonan los crímenes de las Brigadas Rojas y los numerosos asesinatos cometidos por ellas, incluido el del profesor. ¿Biagi en 2002 sin olvidar el de D’Antona en 1999? ¿Y por qué nunca se distanciaron de ellos ni se disculparon ante los familiares de las víctimas? ¿Y por qué no se distancian y piden disculpas a toda Europa cuando los anarquistas, dado que siempre los apoyan pase lo que pase, golpean a martillazos a un ciudadano húngaro libre que piensa diferente y opuesto a ellos? ¿Nos enfrentamos a la receta habitual de dobles raseros? ¿O, como pienso, los crímenes perpetrados por los nietos de Carlo Marx siempre tienen razón y por tanto asesinar a alguien que piensa diferente es “políticamente correcto”? Cuando digo que sus movimientos y partidos son la metástasis de Europa, ¿me equivoco? … 11022024… https://manliominicucci.myblog.it/

….

 

La masacre de la foibe y el “silencio estatal”

 

La memoria de la foibe

Según los diccionarios italianos, las foibe son un fenómeno geológico típico del paisaje kárstico y, en particular, indican las fisuras, a veces incluso de algunas decenas de metros de profundidad, que «se abren en el fondo de un socavón o de una depresión del terreno y que la erosión milenaria de las aguas ha excavado formas gigantescas y profundas en la esponja de la roca.” Para los habitantes de Venecia Julia, este término evoca, por el contrario, el drama vivido por aquellas poblaciones fronterizas tras el fin de la Segunda Guerra Mundial, cuando en los meses de mayo a junio de 1945 miles de italianos fueron “infoprohibidos” por del ejército de Tito y por los partisanos yugoslavos, que habían ocupado esa región (que formaba parte del Reino de Italia) con la intención de anexionarla a la nueva República Socialista de Yugoslavia. En realidad, de los miles de italianos masacrados por los titistas, sólo una parte fue realmente “infoibada”, mientras que la mayoría de ellos murieron -por hambre, enfermedades o como consecuencia de la violencia o los malos tratos que sufrieron- en los campos de concentración yugoslavos. o, simplemente, fueron asesinados por soldados (o partisanos comunistas) durante operaciones de recogida o transporte a esos terribles campos de exterminio. Cómo fue ¿Crear, inmediatamente después del final de la Segunda Guerra Mundial, el “silencio estatal” sobre la masacre de las poblaciones julianas de mayo-junio de 1945 por el ejército de Tito y los partisanos comunistas? ¿Cuáles fueron las razones que llevaron a separar de la conciencia colectiva acontecimientos criminales tan graves que involucraron a varios miles de ciudadanos italianos, masacrados bárbaramente, a menudo simplemente por el hecho de ser italianos? ¿Por qué ese silencio vergonzoso por parte de un Estado que siempre ha recordado y conmemorado a sus caídos por su país?

En realidad, fueron razones políticas, nacionales e internacionales las que impusieron un “silencio” tan vergonzoso sobre lo que les había sucedido a los italianos en aquellas zonas fronterizas. En primer lugar, fue la nueva posición de Yugoslavia en el tablero político-estratégico de la Europa de la Guerra Fría lo que empujó a las potencias occidentales, incluida Italia, a adoptar una actitud más suave hacia el régimen de Tito. Cuando se produjo la ruptura entre Tito y Stalin en 1948 y Moscú condenó al régimen de Belgrado como “desviacionista”, los países occidentales hicieron todo lo posible para atraerlo a su esfera de influencia política y separarlo del bloque soviético. Por tanto, no había ningún interés en reconsiderar histórica y políticamente los problemas abiertos por la ocupación yugoslava de mayo-junio de 1945 y en arrojar luz de una vez por todas sobre los miles de italianos que desaparecieron en ese corto período de tiempo. De este modo, la explicación dada por el Gobierno de Belgrado ya después de las masacres sobre aquellos “hechos desagradables” (es decir, la tesis de los criminales de guerra) se impuso en realidad como una especie de versión oficial de que la diplomacia occidental (incluida la italiana) ) aceptó pasivamente.

Por lo tanto, recordar esos hechos es hoy una obligación moral que se impone a la conciencia civil de la nación; Corresponde, por tanto, tanto a la autoridad pública como a la investigación histórica promoverlo, pero con verdad y con respeto crítico a los hechos, sin permitir, sin embargo, que sea explotado (como lamentablemente ha sucedido a veces) con fines políticos o partidistas.

Recordamos el contraste entre los partisanos comunistas proyugoslavos de la brigada Garibaldi-Natisone y los partisanos de la brigada Osoppo, pertenecientes en su mayoría a partidos democráticos moderados, que se habían declarado en contra de la propuesta formulada por los partisanos yugoslavos y aceptada por los de Garibaldi, dejarles la dirección del movimiento de resistencia en Venecia Julia, viendo en ello el plan incluso para una conquista violenta de esos territorios italianos. En este contexto de sospechas mutuas y acusaciones de traición, el 7 de febrero de 1945 tuvo lugar la masacre de Porzus, donde algunos partisanos de la brigada Garibaldi asesinaron a 22 partisanos del Osoppo después de haberlos atraído a una trampa; este hecho sancionó claramente la fractura que ahora se había creado dentro del movimiento de resistencia juliano.

 

THAI

 

แล้วคุณล่ะ… เมื่อไหร่คุณจะขอโทษ?

 

เจ้าชายและกษัตริย์ที่ล้มเหลวแห่งอิตาลี วิตโตริโอ เอมานูเอเลที่ 4 สิ้นพระชนม์แล้ว และฝ่ายการเมืองฝ่ายซ้ายไม่สามารถหาคำพูดใดมาพิสูจน์ความเงียบในการไว้ทุกข์และไม่สนใจได้ เมื่อวานเป็นวันแห่งการรำลึกถึงการสังหารหมู่ที่ฟอยเบในยูโกสลาเวีย…และฝ่ายซ้ายทางการเมืองก็ไม่สามารถหาคำพูดใดมาอธิบายความเงียบในการไว้ทุกข์และไม่สนใจอย่างเห็นได้ชัด เอาล่ะ แต่จำไว้ว่าสาธารณรัฐเกิดในปี 1946 ด้วยคะแนนเสียง ของชาวอิตาลี ถือกำเนิดด้วยความสงสัยว่ามีการเลือกตั้งปลอม และในความไม่แน่นอนทางการเมือง และด้วยความหวาดกลัวที่จะกลายเป็นอาณานิคมของคอมมิวนิสต์โซเวียต ในช่วงทศวรรษที่ 70 และ 80 ของศตวรรษที่ผ่านมา เราเป็นพยานและเป็นเหยื่อของการก่อการร้ายครั้งใหญ่ของกลุ่ม Red Brigades ซึ่งมีความผิดฐานฆาตกรรมที่น่าอับอายและเผาคนหนุ่มสาวผู้บริสุทธิ์ทั้งเป็นเพราะพวกเขาเป็นลูกของเลขาธิการท้องถิ่นของ MSI ยี่สิบสองคนและอีกคนหนึ่งอายุสิบปีในเหตุการณ์เพลิงไหม้ Primavalle อันโด่งดังในกรุงโรมเมื่อปีพ. ศ. 2516 มาถึงวันนี้และเหตุผลแบบเด็ก ๆ ที่คู่ควรกับเด็กอายุ 4 ขวบ สมาชิกรัฐสภาและนักการเมืองฝ่ายซ้ายประกาศตนไม่สนใจเพราะ ปู่ของผู้ตาย Vittorio Emanuele III เขาไม่ได้ขอโทษชาวอิตาลีที่ลงนามในกฎหมายเชื้อชาติในปี 1938 และปล่อยให้ลัทธิฟาสซิสต์เข้ามามีอำนาจในประเทศ… แล้วหลานชายของเขาเกี่ยวข้องอะไรกับมันล่ะ? สำหรับฉันดูเหมือนว่าญาติของผู้ลอบสังหารของกลุ่ม Red Brigades มีพรมแดนหรือแย่กว่านั้นคือถูกเนรเทศ ไม่เหมือนทายาทของ Savoy… ฉันไม่รู้ เช่นเดียวกับนายกรัฐมนตรี Giorgia Meloni เธอถูกตำหนิเพราะไม่เคยห่างเหินจากลัทธิฟาสซิสต์และปฏิเสธต่อสาธารณะ ดังนั้น foibe จึงไม่ได้รับ “เกียรติจากการปรากฏตัวของพวกเขา” ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างจึงถูกวัดปริมาณเป็นคำถามอันลึกซึ้งที่เชื่อมโยงกับคำขอโทษและการเหินห่างจากอดีตเมื่อ 80 ปีที่แล้ว… ด้วยความอยากรู้อยากเห็นสำหรับฝ่ายซ้ายทางการเมืองของอิตาลี ฉันคิดว่าแม้ว่าจะมีการขอโทษในช่วงหลังสงคราม สิ่งต่างๆ จะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน การเมืองก็เปลี่ยนไปเพราะอิตาลีหลังฟาสซิสต์ทำให้สถาบันและกระทรวงต่างๆ ล่มสลาย โดยอาศัยความร่วมมือจากพนักงานสาธารณะเก่าของฟาสซิสต์ และไม่มีใครพูดแบบนี้เพราะไม่ชอบ…เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ช่วยอะไร ใครๆ ก็จำได้แต่ชอบพูดแต่คำขอโทษและเว้นระยะห่างเพราะสะดวกและขจัดความลำบากใจในการเข้าร่วมงานบางอย่างที่อุดมการณ์คอมมิวนิสต์รุนแรงได้แสดงออกมาให้เห็นถึงหน้าที่แท้จริง อย่างไรก็ตาม ฉันสังเกตว่าฝ่ายซ้ายอ่อนไหวต่อการขอโทษและระยะห่าง และเรียกร้องให้พวกเขาจากทางขวาตรงกลาง โดยเฉพาะผู้ที่อยู่ในรัฐบาล แต่ฉันสงสัยว่าทำไมในประเด็น Foibe พวกเขาจึงไม่ขอโทษชาวอิตาลี และไม่ห่างเหินจาก อาชญากรคอมมิวนิสต์ยูโกสลาเวีย? เพราะพวกเขาไม่ขอโทษและให้อภัยต่ออาชญากรรมของกลุ่ม Red Brigades และการฆาตกรรมมากมายที่พวกเขาก่อขึ้นจนถึงศาสตราจารย์ Biagi ในปี 2002 โดยไม่ลืม D’Antona ในปี 1999 เลยเหรอ? แล้วทำไมพวกเขาไม่เคยห่างเหินและขอโทษญาติของเหยื่อเลย? และทำไมพวกเขาไม่ตีตัวออกห่างและขอโทษทั่วทั้งยุโรป ในเมื่อพวกอนาธิปไตยที่สนับสนุนพวกเขาเสมอไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ทุบตีพลเมืองฮังการีที่มีอิสระซึ่งคิดแตกต่างและตรงกันข้ามกับพวกเขาด้วยค้อน? เรากำลังเผชิญกับสูตรเดิมๆ ของความสองมาตรฐานหรือไม่? หรืออย่างที่ฉันคิด อาชญากรรมที่ลูกหลานของคาร์โล มาร์กซ์ กระทำนั้นถูกต้องเสมอไป ดังนั้นการฆ่าคนที่คิดต่างออกไปจึงเป็น “ความถูกต้องทางการเมือง” หรือไม่? เมื่อฉันบอกว่าการเคลื่อนไหวและปาร์ตี้ของพวกเขาเป็นการแพร่กระจายของยุโรป ฉันผิดหรือเปล่า? … 11022024… https://manliominicucci.myblog.it/

….

 

การสังหารหมู่ foibe และ “ความเงียบของรัฐ”

 

ความทรงจำของฟอยเบ

ตามพจนานุกรมภาษาอิตาลี โฟอิเบเป็นปรากฏการณ์ทางธรณีวิทยาทั่วไปของภูมิทัศน์คาร์สต์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง บ่งบอกถึงรอยแยก บางครั้งอาจลึกลงไปสองสามสิบเมตร ซึ่ง “เปิดที่ด้านล่างของหลุมยุบหรือความหดหู่ในพื้นดิน และนั่น การกัดเซาะของน้ำนับพันปีได้ขุดรูปร่างขนาดมหึมาและลึกเข้าไปในฟองน้ำของหิน” ในใจของชาวเวเนเซีย จูเลีย คำนี้ชวนให้นึกถึงเรื่องราวดราม่าที่ประชากรชายแดนเหล่านั้นประสบหลังสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง เมื่อในช่วงเดือนพฤษภาคม-มิถุนายน พ.ศ. 2488 ชาวอิตาลีหลายพันคนถูก “ขัดขวาง” โดย กองทัพของติโตและพรรคพวกยูโกสลาเวียซึ่งได้ยึดครองภูมิภาคนั้น (ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของราชอาณาจักรอิตาลี) ด้วยความตั้งใจที่จะผนวกเข้ากับสาธารณรัฐสังคมนิยมยูโกสลาเวียแห่งใหม่ ในความเป็นจริง ชาวอิตาลีหลายพันคนที่ถูกชาวติโทต์สังหารหมู่ มีเพียงบางส่วนเท่านั้นที่ถูก “มึนเมา” ในขณะที่ส่วนใหญ่เสียชีวิต – จากความหิวโหย โรคภัยไข้เจ็บ หรือเป็นผลมาจากความรุนแรงหรือการปฏิบัติอย่างโหดร้ายที่พวกเขาต้องทนทุกข์ – ในค่ายกักกันยูโกสลาเวีย หรือเพียงแค่พวกเขาถูกทหาร (หรือพรรคคอมมิวนิสต์) สังหารในระหว่างการรวบรวมหรือขนส่งไปยังค่ายมรณะอันเลวร้ายเหล่านั้น มันเป็นยังไงบ้าง ทันทีหลังจากสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง “ความเงียบของรัฐ” ในการสังหารหมู่ประชากรจูเลียนในเดือนพฤษภาคมถึงมิถุนายน พ.ศ. 2488 โดยกองทัพของติโตและพรรคคอมมิวนิสต์? อะไรคือเหตุผลที่นำไปสู่การแยกตัวออกจากมโนธรรมโดยรวม เช่น เหตุการณ์อาชญากรรมร้ายแรงที่เกี่ยวข้องกับพลเมืองอิตาลีหลายพันคน การสังหารหมู่อย่างป่าเถื่อน บ่อยครั้งเพียงเพราะความจริงที่ว่าเป็นคนอิตาลี ทำไมรัฐหนึ่งถึงได้เงียบงันอย่างน่าละอายเช่นนี้โดยที่จดจำและรำลึกถึงการที่รัฐได้สูญเสียประเทศของตนเองมาโดยตลอด?

ในความเป็นจริงแล้ว เหตุผลทางการเมือง ระดับชาติ และนานาชาติทำให้เกิด “ความเงียบ” ที่น่าอับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชาวอิตาลีในพื้นที่ชายแดนเหล่านั้น ประการแรก ตำแหน่งใหม่ของยูโกสลาเวียในกระดานหมากรุกเชิงยุทธศาสตร์ทางการเมืองของยุโรปในช่วงสงครามเย็นได้ผลักดันให้มหาอำนาจตะวันตก รวมทั้งอิตาลี มีทัศนคติที่นุ่มนวลต่อระบอบการปกครองของติโต เมื่อความแตกแยกระหว่างติโตและสตาลินเกิดขึ้นในปี 1948 และระบอบการปกครองเบลเกรดถูกมอสโกประณามว่าเป็น “ผู้เบี่ยงเบนความสนใจ” ประเทศตะวันตกทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อดึงมันเข้าสู่ขอบเขตอิทธิพลทางการเมืองและแยกออกจากกลุ่มโซเวียต ดังนั้นจึงไม่มีความสนใจที่จะทบทวนปัญหาที่เกิดขึ้นจากการยึดครองยูโกสลาเวียในเดือนพฤษภาคม-มิถุนายน พ.ศ. 2488 ทั้งในอดีตและทางการเมือง และให้ความกระจ่างแก่ชาวอิตาลีหลายพันคนที่หายตัวไปในช่วงเวลาอันสั้นนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยวิธีนี้ คำอธิบายที่ให้ไว้โดยรัฐบาลเบลเกรดภายหลังการสังหารหมู่ในเรื่อง “ข้อเท็จจริงอันไม่พึงประสงค์” เหล่านั้น (เช่น วิทยานิพนธ์เกี่ยวกับอาชญากรสงคราม) ที่จริงแล้วได้กำหนดตัวเองว่าเป็นฉบับอย่างเป็นทางการประเภทหนึ่งที่เขายอมรับในการทูตตะวันตก (รวมถึงฉบับอิตาลีด้วย) อดทน

ดังนั้นการคำนึงถึงข้อเท็จจริงเหล่านี้จึงเป็นภาระผูกพันทางศีลธรรมที่กำหนดขึ้นในจิตสำนึกพลเมืองของชาติ ดังนั้นจึงขึ้นอยู่กับทั้งหน่วยงานสาธารณะและการวิจัยทางประวัติศาสตร์ที่จะส่งเสริมสิ่งนี้ แต่ในความจริงและด้วยการยึดมั่นในข้อเท็จจริงอย่างมีวิจารณญาณ โดยไม่ยอมให้มีการแสวงหาผลประโยชน์ (ดังที่โชคไม่ดีที่เกิดขึ้นในบางครั้ง) เพื่อจุดประสงค์ทางการเมืองหรือพรรคพวก

เราระลึกถึงความแตกต่างระหว่างพรรคคอมมิวนิสต์ที่สนับสนุนยูโกสลาเวียของกลุ่มกองพลการิบัลดี-นาติโซเน และพรรคพวกของกลุ่มโอซปโป ซึ่งส่วนใหญ่เป็นพรรคประชาธิปไตยสายกลาง ซึ่งได้ประกาศตนต่อต้านข้อเสนอที่จัดทำโดยพรรคพวกยูโกสลาเวีย และยอมรับโดยกลุ่มของ การิบัลดี ทิ้งผู้นำขบวนการต่อต้านในเวเนเซีย จูเลียไว้ให้พวกเขา โดยเห็นว่าในนั้นมีแผนที่จะพิชิตดินแดนอิตาลีเหล่านั้นด้วยความรุนแรง เมื่อเทียบกับภูมิหลังของความสงสัยร่วมกันและการกล่าวหาเรื่องการทรยศ การสังหารหมู่ที่ Porzus เกิดขึ้นในวันที่ 7 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2488 โดยที่พรรคพวกบางส่วนของกองพล Garibaldi ได้สังหารพรรคพวกของ Osoppo 22 คนหลังจากล่อให้พวกเขาติดกับดัก ข้อเท็จจริงนี้สนับสนุนการแตกหักอย่างชัดเจนซึ่งขณะนี้ได้ถูกสร้างขึ้นภายในขบวนการต่อต้านจูเลียน

 

 

 

 

 

CIAO ! TI VA DI LEGGERE IL MIO PERSONALE ARTICOLO SUL LINK POSTATO ?

BENE, VIENI NEL MIO BLOG… CLICCA O VIENI ALL’INDIRIZZO INDICATO A SEGUIRE :

https://manliominicucci.myblog.it/

GRAZIE

 

HELLO! WOULD YOU LIKE TO READ MY PERSONAL ARTICLE ON THE LINK POSTED?

WELL, COME TO MY BLOG… CLICK OR COME TO THE FOLLOWING ADDRESS :

https://manliominicucci.myblog.it/

THANK YOU

 

BONJOUR! VOULEZ-VOUS LIRE MON ARTICLE PERSONNEL SUR LE LIEN POSTÉ?

EH BIEN, VENEZ SUR MON BLOG… CLIQUEZ OU ARRIVEZ À L’ADRESSE SUIVANTE :

https://manliominicucci.myblog.it/

MERCI